Το καλοκαίρι έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να το προϋπαντήσουμε, παιδιά… με οίνους ροζέ.
Και τώρα τι πίνουμε; Το ξέρω οι περισσότεροι για το καλοκαιράκι προτιμούν τις μπύρες. Όπως και εγώ άλλωστε. Όμως μπύρα, μπύρα, μπύρα... στο τέλος την βαριέσαι. Θέλεις κάτι διαφορετικό.
Καταρχήν μην ακούσω ουίσκι. Δεν πάει, δεν ταιριάζει, δεν κολλάει ρε αδελφέ! Αυτά τα πίναμε το 80. Και τότε πάλι λάθος κάναμε. Το ουίσκι δεν είναι για τις ζέστες. Ποσό μάλιστα τα γλυκά ουίσκι (ακούς πανόπτη;). Ούτε με σόδα, ούτε με κόλα, ούτε με πορτοκάλι, ούτε με τίποτα. Τέλος.
Οι κυριότερες δεύτερες επιλογές είναι συνήθως βότκα με κάτι (αυτό και αν είναι πασέ! ένα ποτό χωρίς προσωπικότητα για μπεκρήδες χωρίς προσωπικότητα), ουζάκι (για τους παππούδες και τις γκόμενες καλό είναι), τσιπουράκι (γουστάρω, αλλά και πάλι προσωπικά το έχω συνδυάσει περισσότερο με το χειμώνα) και κρασάκι.
Και ας μείνουμε στο τελευταίο. Το Κρασί. Όπως και να το κάνουμε ‘οίνος ευφραίνει καρδίαν’. Τι κρασί όμως να διαλέξεις? Ιδού η απορία. Για αυτό είμαστε εμείς, για να δίνουμε λύσεις. Τα τελευταία χρόνια ξανά-ανακάλυψα τα ροζέ και σύμφωνα με την άποψη μου ταιριάζουν γάντι στο καλοκαίρι. Καλόν είναι βέβαιά να μην πέσετε στο λούκι που πιστεύει ότι τα ρόζε είναι κάτι μεταξύ κόκκινου και λευκού οίνου. Μέγα λάθος που κάνουν πολλοί άπειροι καταναλωτές. Μια από τις μεγαλύτερες οινικές παρεξηγήσεις! Οι ροζέ οίνοι δεν είναι μια γκρίζα ζώνη αλλά μια ξεχωριστή κατηγορία οίνων που έχουν την δική τους προσωπικότητα.
Ποια είναι όμως τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά των ροζέ οίνων; Το χρώμα τους ωραίο και ζωντανό, προδιαθέτει ευχάριστα. Η μύτη τους (τα αρώματα τους δηλαδή) έντονα φρουτώδες, με ποιο συνηθισμένα αρώματα το κεράσι, φράουλα, μύλο, βύσσινα, φραγκοστάφυλο αλλά και ανθώδες αρώματα όπως τριαντάφυλλο και βιολέτες. Το στόμα, ότι καλύτερο για το καλοκαίρι, γεμάτο, με νεύρο και φρεσκάδα. Ενώ μπορούν να συνδυαστούν άνετα και με κρεατικά (η χαρά του μπάρμπακιου) αλλά και με ζυμαρικά και με σαλάτες (αρκεί να μην υπάρχει ξύδι) έως τυριά και λαχανικά. Με όλα τα πιάτα του καλοκαιριού. Για να μην πω ότι παντρεύονται καταπληκτικά με πιάτα της Άπω Ανατολής. Με λίγα λόγια οίνοι άκρως καλοκαιρινοί. Εξού και πίνονται στην νιότη τους, δηλαδή έως και 2-3 χρόνια μετά την χρονιά παραγωγής τους (άντε 4 και σε σπάνιες περιπτώσεις 5).
Και ας δώσω μερικά ονόματα. Ανάμεσα στους ελληνικούς οίνους ροζέ που ξεχωρίζω είναι ο «Βυσσινόκηπος» του Γιώργου Παλυβού (ίσως το κορυφαίο), η ροζέ εκδοχή της «Βιβλία Χώρα» από το Παγγαίο, ο «Ερωδιός» του Μπαμπατζίμ, το «14-18» του κτήματος Γαίας, η «Ακακίες» του κυρ Γιάννη, το ροζέ του κτήματος Αμπελώνες Παπουτσή,
Αλλά και δυο ειδικά κρασιά το wanna be-ροζέ «Ξενόλο» του Γαβαλά από Σαντορίνη, και το ημίξηρο Αβέρωφ ροζέ, οπού λόγω οξύτητας του δεν καταλαβαίνεις εύκολα την λίγα αζύμωτα σάκχαρα του, γεγονός που το κάνει να συνδυάζεται εύκολα με τα περισσότερα πιάτα της Άπω Ανατολής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου