τυπική χωρική οινοποίηση

Πως το έλεγε ο Τσάκωνας; ‘Κλασική περίπτωση βλάβης’

Ας γράψουμε σήμερα για κλασικές περιπτώσεις χωρικής οινοποίησης. Tι μπορεί να σου επιφυλάξει μία βόλτα στο χωριό, δεν λέγετε. Δεν ξέρω αν είναι το βουκολικό περιβάλλον, ο καθαρός αέρας, οι τροφές με τα λιγοστά συντηρητικά,  η απουσία άγχους, τα πολλά κοινοτικά πακέτα, οι επιδοτήσεις, η επαφή με την φύση ή και όλα μαζί. Πάντως οι συζητήσεις έχουν ένα άλλο επίπεδο. Από τότε που έμαθαν ότι σπουδάζω οινολογία κάθε φορά που πάω στο χωριό όλο και κάποιος έρχεται μου φέρνει το κρασί του να το δοκιμάσω και μου κάνει διάφορες ερωτήσεις. Όταν ένα θέμα σου αρέσει και το έχεις σπουδάσει συνήθως δεν σε πειράζει να σε ρωτάνε διαφορά και να συμμετάσχεις σε συζητήσεις γύρω από αυτό. Αλλά στο χωριό αυτές οι κουβέντες έχουν άλλο γούστο. Έχουν οι περισσότεροι από ένα αμπελάκι που το αγαπάνε, το φροντίζουν και κάθε χρόνο κάνουν το δικό τους κρασί. Μέχρι εδώ καλώς.

Δηλώνω υπέρ. Είναι καλό και θετικό να κανείς το δικό σου κρασί. Αν τώρα δεν έχεις και πολλές γνώσεις αυτό που πάντα προτείνω μικρές ποσότητες ώστε να το καταναλώσεις αν είναι δυνατόν μέχρι το Πάσχα. Μετά αρχίζουν τα προβλήματα. Λίγό η ζέστη του καλοκαιριού, λίγο ο χρόνος που προκαλεί οξειδώσεις, μετά το Πάσχα αρχίζει το κρασί να γίνετε ξύδι. Αυτό είναι ούτως ή αλλιώς αναπόφευκτο για όλα τα κρασιά.

Από την πρώτη ύλη, τον μούστο (τον χυμό του σταφυλιού δηλ) το τελικό προϊόν θα είναι το ξύδι (όχι απαραίτητα καλής ποιότητας). Για να πάμε από τον μούστο (επιστημονικά γλεύκος) στο ξύδι περνάμε από το στάδιο του κρασιού (το οποίο πάλι δεν είναι απαραίτητα καλής ποιότητας). Δουλειά του οινολόγου είναι να μεγιστοποιεί την περίοδο που το προϊόν της αλκοολικής ζύμωσης παραμένει στο στάδιο του κρασιού. Αυτό δεν είναι εύκολο ακόμα και για τους οινολόγους. Πόσο μάλιστα για τους εμπειρικούς οινοποιούς.

Είναι όμως οι εμπειρικοί οινοποιοί έτοιμοι να αποδεκτούν αυτό το γεγονός; Είναι έτοιμοι να βάλλουν νερό στο κρασί τους;

Όχι όλες τις φορές. Όχι όλοι. Τι περισσότερες φόρες μου φέρουν ξιδιασμένα κρασιά για τα οποία υπερηφανεύονται. Τους αρέσει που έχουν περάσει το στάδιο του κρασιού. Που έχουν μια οσμή και μια γεύση τραχιά και όξινη. Νοιώθουν περηφάνια που δεν έχουν κάνει τίποτα για να φτάσουν σε αυτό το προϊόν. Ένα προϊόν που δεν θα μπορούσε να περάσει τα τεστ ποιοτικού ελέγχου ούτε στην Κίνα. Φανταστείτε κάποιον να νοιώθει υπερήφανος για ένα αυτοκίνητο που για χρόνια δεν του έχει κάνει σέρβις, δεν του έχει αλλάξει τίποτα και δεν το έχει πλύνει ποτέ! Φανταστείτε κάποιον να νοιώθει υπερήφανος για ένα σπίτι με χαλασμένα τα υδραυλικά και με προβληματικά τα ηλεκτρολογικά, άβαφο και ακαθάριστο για χρόνια!

Δεν είναι καθόλου σπάνιο να βλέπεις παππούδες το καλοκαιράκι σε πολλά χωριά να βάζουν  πάγο ή αραιώνουν με αναψυκτικά τέτοια κρασιά. Φτιασίδια για να κρύψουν τα ελαττώματα. Αν και δεν το παραδέχονται. Όπως μερικές γυναίκες που βάζουν τόνους καλλυντικά προϊόντα για να κρύψουν τα χαρακτηριστικά τους που δεν τους αρέσουν. Χρειαζόμαστε πάντα λιγότερα ‘φτιασίδια’ ή θεραπευτικές επεμβάσεις αν έχουμε φροντίσει για την πρόληψη τυχών προβλημάτων.

Πως μπορείς να πεις σε συμπαθητικούς παππούδες τέτοια λόγια; Και κυρίως να πεις τέτοια λόγια για κάτι που αγαπούν πολύ. Ας είναι καλά η ελληνική γλώσσα. Έχω βρει αυτή την μαγική φράση που τους κάνει όλους ευτυχισμένους. Τόσο όσο όταν βρίσκονται στην νιότη τους, αλλά και μετέπειτα όταν αρχίσουν να οξειδώνονται, δίνω σε όλα αυτά τα κρασιά το ίδιο χαρακτηριστικό. Ως άλλος Τσάκωνας, όταν μου δίνουν να δοκιμάσω ένα τέτοιο κρασί  τους λέω:

Αααααα! Αυτό το κρασί είναι χαρακτηριστική περίπτωση τυπικής χωρικής οινοποίησης.