John wick: chapter 2

Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος είχε λιγότερα θύματα! Και σίγουρα είχε τραυματίες και αιχμαλώτους! Γιατί ο " μύθος " john wick ούτε τραυματίες αφήνει ούτε αιχμαλώτους παίρνει. Η ταινία στο μεγαλύτερο μέρος της θυμίζει παιχνίδι shoot em up. Αυτό δε που με ξεπερνάει ( όχι μόνο σε αυτή τη ταινία αλλά εδώ μάλλον το έχουν παρατραβηξει ) είναι πως γίνεται να πλακώνονται να ξεκοιλιάζονται και να πυροβολιουνται σε δημόσιους χώρους με πολύ κόσμο πχ πλατείες  και δεν επεμβαίνει κανείς ούτε ψάχνει κανείς  το περιστατικό ή τους φόνους. Που είναι η αστυνομία? Ποια αστυνομία, με τέτοιο αιματοκύλισμα κανονικά ο στρατός έπρεπε να επέμβει! Αρα που είναι οι τιμημένοι Αμερικανοί πεζοναύτες? Εντάξει δεν περιμένω τον απόλυτο ρεαλισμό αλλά ρε παιδιά λίγο έλεος! Άσε που η ταινία θα σε κάνει να πιστέψεις ότι όλος ο κόσμος είναι εκτελεστές κάποιας μαφιόζικης οργάνωσης. Ήδη εγώ περπατάω και κοιτάω πίσω μου μη πεταχτεί κανένας κοστουματος με μαχαίρι ή πιστόλι!
Συνοπτικά η ταινία είναι λίγο james bond, μια χούφτα transporter και mechanic δηλαδή statham, μια πρέζα jason bourne και μια κουταλιά του γλυκού corleone.
Και για τους σινεφίλ να πω ότι η ταινία δε θα προσφέρει στον ceanu reeves την υποψηφιότητά για oscar αλλά σίγουρα θα του εξασφαλίσει μια θέση στο cast της επόμενης ταινίας " οι αναλώσιμοι".

Sin City : Η Κυρία Θέλει Φόνο

Όταν ξεκινάς να πας να δεις το Sin City2 ξέρεις τι θα δεις δεν περιμένεις κάτι πολύ διαφορετικό από το πρώτο. Έχει προσθέσει μερικές διαφορετικές πινελιές ο Rodriguez αλλά κατά βάση ακολουθεί την αισθητική του πρώτου.
Πας λοιπόν γιατί γούσταρες το πρώτο
Πας γιατί ο Marv είναι ακόμα πιο απολαυστικός
Πας να σε τρελάνει η μικρή Nancy
Πας γιατί η Eva Green είναι ισοπεδωτική
Αλλιώς δεν πας καθόλου.
Τέσσερις ιστορίες με βασική αυτή που η κυρία θέλει φόνο που είναι και από τις παλιότερες του Miller. Μια από τις σύντομες ιστορίες άλλο ένα Σάββατο βράδυ και δυο που έχουν γραφτεί πρόσφατα τις οποίες δεν τις γνώριζα και δεν βρήκα τίποτα όσο κι αν έψαξα (σε κόμικ εννοώ) . Πιθανότατα η ιστορία της Nancy ίσως να γράφτηκε ώστε να υπάρχει και μια συνέχεια από το πρώτο μέρος. Αντίθετα το η κυρία θέλει φόνο προηγείται του μεγάλου ξεπαστρέματος που είδαμε στο πρώτο Sin City. Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει αρκετά χρονιά από τότε που διάβασα το η κυρία θέλει φόνο αλλά έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν κάποιες αλλαγές στην ιστορία.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω κάτι η συνέχεια επί της οθόνης.

Μπικγ Χιτ

Αν δεν κάνω λάθος ήταν το 2008 όταν στα πλαίσια του  φεστιβάλ ελληνικού καλτ κινηματογράφου είχα παρακολουθήσει τη ταινία του Ζωναρα "Ο γιος του τσαρλυ". Τότε είχε προσπαθήσει να κάνει μια  b movie,ταινία noir - pulp για να την ευχαριστηθεί αυτός και το κοινό.  Κι όμως δούλευε συνεχώς για να μπορέσει να παρουσιάσει κάτι καλό στο μέλλον και το κατάφερε!
Το μπιγκ χιτ βασίζεται σε μια κλασσική ταινία noir του Fritz Lang τη μεγάλη κάψα. Ομολογώ ότι δεν την είχα δει τη ταινία ακόμα κι όταν ξεκίνησα να γράφω το άρθρο. Για κάποιο λόγο δεν το ολοκλήρωσα και καλύτερα γιατί τελικά είδα την αυθεντική ταινία και μπορώ να κρίνω καλύτερα.
Έχοντας ένα καλό σενάριο κι ένα μπούσουλα από την πρωτότυπη ταινία (που εν τελεί την ακολουθεί πιστά) τα στοιχήματα για τον Ζωναρά είναι τα εξής: Η προσαρμογή του σεναρίου στη σύγχρονη Ελλάδα, το χαμηλό budget και φυσικά να δώσει κάτι παραπάνω ή διαφορετικό ή το στίγμα του στην ταινία.
Η προσαρμογή του σεναρίου είναι αρκετά καλή, τα στριπτιτζάδικα της Συγγρού γίνονται ο χώρος δράσης των γκάνγκστερς και οι βίλες της Κηφισιάς οι κατοικίες τους. Σίγουρα η κοψιά του αστυνομικού δεν είναι αυτή που γνωρίζουμε αλλά δεν μας ενοχλεί καθόλου!
Δυο πολύ έξυπνα τεχνάσματα βοηθάνε να μη φανεί το χαμηλό κόστος της ταινίας. Πρώτα από όλα η ταινία δεν έχει φοβερή δράση (σκηνές πυροβολισμών, ανατινάξεις και τέτοια κόλπα) πράγμα το οποίο τον βοηθάει. Από την άλλη πάλι σε κάποιες περιπτώσεις , χρησιμοποιεί το τέχνασμα της τηλεόρασης. Δηλαδή ο πρωταγωνιστής παρακολουθεί τηλεόραση (δεν είμαι σίγουρος αλλά μάλλον οι σκηνές είναι από την πρωτότυπη ταινία) ακούει την έκρηξη βγαίνει έξω και η κάμερα μένει στην τηλεόραση που δείχνει την υπόλοιπη δράση με το φλεγόμενο αυτοκίνητο.
Το δεύτερο τέχνασμα που προσθέτει και μια διαφορετική αισθητική στην ταινία είναι το ντουμπλάρισμα των ηθοποιών. Μπορεί να χρησιμοποιεί ερασιτέχνες ηθοποιούς χωρίς όμως να φαίνεται τόσο πολύ αφού η φωνή προέρχεται από επαγγελματία ηθοποιό. Οι φωνές είναι αυστηρά επιλεγμένες βαθιές και μπάσες που δένουν απίστευτα με την ατμοσφαίρα της ταινίας. Οι προηχογραφημένοι ήχοι το ασπρόμαυρο το παιχνίδι των σκιών η πολύ καλή φωτογραφία δημιουργούν ένα σύνολο που αν όχι σε εντυπωσιάζει άλλα σίγουρα δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο!
Πληροφορίες για την πρωτότυπη ταινία : http://www.imdb.com/title/tt0045555/?ref_=sr_1
Πληροφορίες για την ταινία του Ζωναρά : http://zonarasproductions.blogspot.gr/
Και για να καταλάβετε τι λέω δείτε το trailer.

Pieta

Δεν ήταν από τις ταινίες που σκόπευα να πάω να δω αλλά μια που μου προτάθηκε να πάω και μάλιστα από άτομο που δεν το περίμενα ποτέ να προτείνει τέτοια ταινία είπα γιατί όχι. Ο Kim Ki Duk δίνει από τον τίτλο το στίγμα της ταινίας. Pieta στα ιταλικά σημαίνει έλεος. Κοιτάζοντας όμως  και την αφίσα είναι εμφανείς η αναφορά του στο γλυπτό του Μιχαήλ Άγγελου που απεικονίζει την Παναγία να  κρατάει το νεκρό σώμα του Ιησού. Σκληρός ωμός και βίαιος παίρνει τη κάμερα στο χέρι κι ακολουθεί τον πρωταγωνιστή στα κλειστοφοβικά δρομάκια της παραγκούπολης στη σύγχρονη Σεούλ να σακατεύει και να σκοτώνει κόσμο με σκοπό την είσπραξη των χρημάτων που τους δάνεισε. Επικεντρώνεται κυρίως στον πόνο και στη θλίψη των ανθρώπων που χάνουν κάποιον δικό τους και στις κοινωνικές ανισότητες της σύγχρονης Κορέας , από τη μια οι τεράστιες πόλεις με τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους και τους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες κι από την άλλη οι μικρές παραγκουπόλεις με τα χαμόσπιτα , τους στενούς κακοφτιαγμένους δρόμους και τους ανθρώπους που παλεύουν να επιβιώσουν (κάτι πολύ επίκαιρο για εμάς στην Ελλάδα). Συχνά αναρωτιέται τι είναι το χρήμα και απαντάει πόνος , θάνατος , εκδίκηση , η πηγή όλων των κακών! Εκεί κάπου εμφανίζεται μια γυναίκα που ισχυρίζεται ότι είναι η μητέρα του ήρωα που τον παράτησε όταν ήταν μικρός. Παρά την αρχική του δυσπιστία πείθεται και τότε αρχίζει να αντιλαμβάνεται αξίες που τόσο καιρό αγνοούσε. Αν και το φιλμ κυλάει με αρκετό ενδιαφέρον στο πρώτο μέρος του η πραγματική του μαγεία ξετυλίγεται στο δεύτερο. Ακολουθώντας τη κλασσική φόρμα της αρχαιοελληνικής τραγωδίας κορυφώνει το δράμα προς το τέλος μέχρι να έρθει η κάθαρση για τον ηρώα! Τελικά καταφέρνει να σε πλημμυρίσει συναισθήματα , να σε σοκάρει , να σε κάνει να σκεφτείς.

Ed Wood

Είναι γνωστό ότι πολλοί καλλιτέχνες έχουν αναγνωρισθεί μετά το θάνατο τους. Είτε γιατί ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους είτε γιατί οι συγκυρίες δεν τους βοήθησαν. O Ed Wood όμως έγινε πασίγνωστος απλά γιατί ήταν ο χειρότερος. Τα παράδοξα της σύγχρονης εποχής κατάφεραν να φέρουν στο προσκήνιο τον εκκεντρικό σκηνοθέτη. Η πολύπλοκη και εκκεντρική προσωπικότητα του ED Wood τον έκανε να παντρεύει την επιστημονική φαντασία με το splutter. Σε αυτό βέβαια βοήθησε η τυχαία γνωριμία του με τον ξεπεσμένο και στα τελευταία του μεγάλο κατά τα άλλα ηθοποιό Belα lugosi. Οι ιδέες του ποτέ δεν βρήκαν ανταπόκριση στους κινηματογραφικούς παραγωγούς και το σινάφι που κατάφερε να μαζέψει για τις ταινίες του με δυσκολία προσελκυε χορηγούς. Έτσι οι ταινίες του ήταν χαμηλού προϋπολογισμού. Σκεφτείτε τώρα μια ταινία που η κεντρική της ιδέα είναι παρανοϊκή, οι ηθοποιοί τραγικοί, γυρισμένη στο πόδι (δεν υπήρχαν λεφτά για να επαναληφθούν οι σκηνές μέχρι να βγουν σωστές), με υποτυπώδη σκηνικά (χάρτινες ταφόπλακες )και αστεία εφέ (πιάτα για ιπτάμενους δίσκους) πόσο καλή μπορεί να βγει? Όλα αυτά λοιπόν κατάφεραν και έκαναν γνωστό τον Ed Wood ως τον χειρότερο σκηνοθέτη όλων των εποχών! Πριν ξεκινήσετε να ψάχνετε τις ταινίες τους ίσως θα ήταν καλό να δείτε την ταινία του Tim Burton "Ed Wood" έτσι σαν εισαγωγή που θα μπορέσει να σας βοηθήσει να παρακολουθήσετε ταινίες όπως το Glen or Gleda, bride of the monster, night of the ghouls και το θρυλικό plan 9 from outter space.

SFF Rated Athens 7-14 Μαρτιου 2012

Σε αντίθεση με άλλα φεστιβάλ τα οποία έβραζαν στο ίδιο καζάνι το φεστιβάλ της ΑΛΕΦ συνεχώς βελτιώνεται.Αν και στον πρόλογο του προγράμματος αναφέρεται η κακή οικονομική κατάσταση της λέσχης το φεστιβάλ δεν δείχνει να επηρεάζεται. Όλο και καλύτερες παραγωγές προβάλλονται, ταινίες με ενδιαφέρον αλλά και μερικά διαμαντάκια.

Χθες πρώτη μέρα που πήγα στο φεστιβάλ και μπορώ να πω  ότι η μέρα ήταν ενδιαφέρουσα!Τις μικρού μήκους δεν τις πρόλαβα αλλά είδα και τις τρεις μεγάλου μήκους.

Το φεστιβάλ συνεχίζεται μέχρι την τετάρτη και αν μπορούσα να κάνω κάποια πρόταση  να παρακολουθησεται θα πρότεινα δυο προβολές που είναι τη Δευτέρα!

The Call Of Cthulhu

Η ταινία είναι του 2005 απλά έφαγα μια φλασια χθες και την είδα. Πρώτη φορά την είχα δει πριν από τέσσερα χρόνια αν θυμάμαι καλά στο φεστιβάλ της ΑΛΕΦ και με είχε καθηλώσει! Είχα ψάξει να τη βρω αλλά τίποτα. Τελικά τα κατάφερα! Πρόκειται για τη μεταφορά του γνωστού βιβλίου του H.P. Lovcraft που πολλοί να το γνωρίζουν πιθανότατα λόγω τον Metallica.Ο σκηνοθέτης πρωτοτυπεί γυρίζοντας τη ταινία ασπρόμαυρη και βουβή ενώ καταφέρνει τόσο με την εικόνα όσο και με τη μουσική να αποτυπώσει με τον καλύτερο τρόπο στην οθόνη το εφιαλτικό σκηνικό που στήνει ο Lovcraft στο βιβλίο του. Κακά τα ψέματα ο βουβός κινηματογράφος είναι πολύ εύκολο να κουράσει αλλά η ταινία είναι μόλις 45 λεπτά και δεν προλαβαίνει.να κουράσει. Σίγουρα πάντως όποιος δοκιμάσει να τη δει θα πρέπει πρώτον να είναι αποφασισμένος και δεύτερων να επιλέξει μια καλή στιγμή.
Η ίδια ομάδα το 2011 έκανε και το The Whisperer in Darkness επίσης του Lovcraft το οποίο προβλήθηκε στο φεστιβάλ της ΑΛΕΦ.

Αφιέρωμα Στον John Carpenter

Δύο ολόκληρες μέρες έσπαγα το κεφάλι μου να βρω τι μου θυμίζει η υπόθεση του rubber.Ένα λάστιχο που έχει όνομα σκοτώνει και ερωτεύεται!Εκεί λοιπόν που κοπάναγα το κεφάλι μου ήρθε το φλας christine του John Carpenter.Μαζί με αυτή τη φλασια όπως πάντα μου ήρθαν κι άλλες και χωρίς να χάσω χρόνο ξεκίνησα αφιέρωμα στον Carpenter!
Ξεκινώντας από το Christine που μου φέρνει πολλές αναμνήσεις από το τότε μονοπώλιο της ΕΡΤ η οποία συνήθιζε να το παίζει αρκετά συχνά.Η ταινία βασίζεται σε νουβέλα του Stephen King δεν έχει καταιγιστική δράση αλλά η αγωνία είναι έντονη και σε κρατάει μέχρι το τέλος.Η υπόθεση ακούγεται αστεία αλλά το σενάριο είναι καλογραμμένο.Η Christine είναι το αυτοκίνητο που τρελαίνει όποιον το 'χει και σκοτώνει όποιον τολμήσει να μπει ανάμεσα τους.


Συνέχεια στα θρίλερ και την Ομίχλη η οποία έγινε remake το 2005 αν δεν κάνω λάθος.Και αυτή η ταινία έχει αργή δράση αλλά έχει ατμόσφαιρα και αγωνία.Η ομίχλη φέρνει φαντάσματα του παρελθόντος σε μια καταραμένη μικρή πόλη που σκοτώνουν για εκδίκηση.
 Φεύγω από τα θρίλερ και πηγαίνω στις ταινίες που γυρίστηκαν στα μέσα τις δεκαετίας του 80 που σήμερα θα ονομάζαμε cult ή απλά ειτηλα!
Ζουν ανάμεσα μας και πιο cult δεν γίνεται!Κι όμως ο Carpenter συλλαμβάνει την ιδέα του matrix πολύ νωρίτερα.Μπλε και κόκκινα χαπακια δεν υπάρχουν τη δουλειά τη κάνουν ένα ζευγάρι γυαλιά ήλιου.Δεν ψάχνει για εκλεκτούς και μαλακιες ούτε στο casting!Η ταινία είναι ο ορισμός της ειτηλας!

Χαμός στην Chinatown.Η 80's αισθητική θεμελιώνεται.Κινέζικο ξυλίκι κινεζική μαύρη μάγια κι ένας αμερικανός μάγκας που 'χει χάσει τη μπάλα.

Απόδραση από τη Νέα Υόρκη.Η ταινία που πιθανολογώ ότι θυμάστε οι περισσότεροι.Φουτουριστική περιπέτεια φαντασίας που πρωτοσυστηνει τον χαρακτήρα του Snake.Ένα μεγάλο μέρος της Νέας Υόρκης που συμπεριλαμβάνει και το Μανχάταν μετατρέπεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας που οι κρατούμενοι ζουν ελεύθερα με τον τρόπο που θέλουν αυτοί.Το αεροπλάνο του προέδρου της Αμερικής θα πέσει στην περιοχή αυτή και ο snake έχει 24 ώρες να βρει και να σώσει τον πρόεδρο!Στο ρόλο του πρώην καταδρομέα και νυν κρατουμένου Πλισκιν ή snake ο Curt Rassell και μαζί του ο Lee van Clif που βγάζει τις μπότες με τα σπιρούνια και τα καουμπόικα καπέλα φοράει σκουλαρίκι στο αυτί και παίζει έναν ρόλο που του πάει γάντι!Η συνέχεια της ταινίας που μας μεταφέρει στο los Angeles και που με δυσκολία τη θυμάμαι είναι απλά πατάτα!

Published with Blogger-droid v2.0.3

Drive

Καιρό τώρα ήθελα να δω μια ταινία βρώμικη από αυτές

που με κράζει ο Πανάγος και κάθε φορά σκωτονόμαστε(κάλους θα βγάλει η γλώσσα μου να λέω ότι ταινία χωρίς γκανγκστερς διευθαρμενους μπάτσους πουτανες και ναρκωτικά δεν αξίζει)!δυστηχως λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν να φτιάξουν μια ταινία τόσο βρώμικη για να γουστάρω!άκουσα λοιπόν ότι το drive έχει αρκετή βρωμιά.αραξα αγκαλιά με τα pop corn και τη coca cola να τη δω κι ενώ περίμενα να δω κάτι που θα απαλύνει τα πονακια από την απραξία του Tarantino μου βγήκε κάτι σε Lynch!Δε λέω συμπαθέστατος!Lost highway,mallholand drive αν και το drive θυμίζει περισσότερο το Blue velvete.Φλασιαααα!φοβερή σκηνή με τη ξανθιά που βάζει τα κλάματα!δεν πρέπει να υπάρχει γυναίκα ηθοποιός που να κλαίει χειρότερα απ' αυτήν σε άλλη ταινία!Τη σκηνή ίσως να ήταν καλύτερα να τη θυμηθώ σε κάποια άλλη φάση να τη διασκεδάσουμε ή μήπως καλύτερα να την βλέπαμε σε κάποιο μίνι αφιέρωμα που θα κάνει ο kioupid κατά κόσμο Δημήτρης στον Lynch λέω τώρα εγώ!τέλος της φλασιας.

Μηνύματα στη ταινία μη ψάξετε ούτε κρυφά ούτε φανερά ούτε καν στην ανιδιοτελή πράξη του πρωταγωνιστή να βοηθήσει τον σύζυγο της γυναίκας που αγαπάει να ξεχρεώσει.

Όλη η βρωμιά της ταινίας περιορίζεται σε μερικές σκηνές δράσης,όχι κατεγιστικης, που κυρίως επικεντρονωνται στη προσωπικότητα του πρωταγωνιστή και σε λίγες σκηνές "πραγματικά" ωμής βίας!

Το σενάριο δε κυνηγάει βραβείο πρωτοτυπίας αλλά είναι καλό και κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.Γενικότερα η ταινία κυλάει αργά ενώ και οι πρωταγωνιστές με δυσκολία ψελιζουν μερικές φράσεις σε αντίθεση με τους υπερφλυαρους μαφιόζους.

Ο ήχος παίζει συμαντικο ρόλο στη δημιουργία ατμόσφαιρας και το soundtrack δίνει μια 80's αισθητική.

Εν κατακλείδι το drive είναι μια ταινία χαρακτήρων και υψωνω τον αντίχειρα!

Published with Blogger-droid v2.0.1

Τι είναι Αριστούργημα?

Έχω αναρωτηθεί πάρα πολλές φορές για το πότε πρέπει να θεωρώ μια ταινία αριστούργημα, άξια μνημόνευσης.

Όταν το σενάριο είναι σφιχτό? Όταν ο σκηνοθέτης έχει τραβήξει τα πλάνα του? Όταν έχει την σφραγίδα του αγαπημένου σου δημιουργού? Όταν η κριτική του συμπαθέστατου Δημήτρη Δανίκα είναι από 8 και πάνω? Όταν, Όταν, Όταν? Αμέτρητες απορίες!!

Εκεί έρχεται η νέα ταινία του Almodovar (La Piel que Habito - Το δέρμα που κατοικώ) και σου κάνει την δουλειά. Στα ξεδιαλύνει όλα. Σου απαντάει ξεκάθαρα!!

Το αριστούργημα σε χτυπάει κατευθείαν στο συναίσθημα, στο υποσυνείδητο, σε κάνει απλά να μην το βγάζεις από το μυαλό σου! Σε καθηλώνει ώρες και μέρες συνεχόμενες να αναρωτιέσαι τι θέλει να πει ο ποιητής! Έτσι ακριβώς ενιωσα με την νέα ταινία του κομπανιέρο Πεδρο!!

Δε θα αποκαλύψω τίποτα για την πλοκή του έργου, αυτήν θα έχετε την ευκαιρία να την ξεμπερδέψετε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Θέλω απλά να ομολογήσω το θαυμασμό μου για αυτόν τον σκηνοθέτη, που αν και δεν τον έχω πολύ παρακολουθήσει, σε αναγκάζει με τούτο του δημιούργημα, κυριολεκτικά, να του υποκλιθείς! Με ένα μοναδικό τρόπο καταφέρνει να φτιάξει μία ταινία τόσο διατροφικά αποκρουστική αλλά συνάμα με ένα χαρακτήρα τόσο ανθρώπινο και τρυφερό! Εισάγει το φανταστικό αλλά παράλληλα δημιουργεί ένα αληθινό δράμα, στο οποίο αβίαστα συμπάσχεις. Στη σκέψη μου έρχονται αμέτρητες σκηνές του έργου, κάνοντάς με να το ζω μέσα μου ξανά και ξανά!

Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, άπιαστες!Ο Antonio Banderas στο ρόλο του πλαστικού χειρουργού σε κάνει να ανατριχιάζεις όποτε πιάνει κάποιο αιχμηρό αντικείμενο στα χέρια του ενώ η σαγηνευτική Elena Anaya αποτελεί την αποκάλυψη στο ρόλο του πειραματόζωου!Όμως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες δένουν απίστευτα με την όλη ιστορία.

Τώρα πια ξέρω και μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος!!Το χρωστάω όμως σε αυτές τις ταινίες, σε αυτούς τους δημιουργούς. Με κάναν να ξεχωρίζω το άριστο από το καλό!

This must be the place

Πλέον τον ρόλο μου τον έχω μάθει.

Λέω (και γράφω) την αποψή μου, η οποία είναι απόσταγμα σκέψης και ωρίμανσης, και όλοι μου την πέφτουν.

Έρχετε όμως το πλήρωμα του χρόνου και βγαίνω πάντα στο τέλος σωστός. Μα ποίος είμαι τέλος πάντων;

Πήγα και είδα λοιπόν το νέο φιλμ του Paolo Sorentino με τον Sean Penn. Το This must be the place.

O τίτλος του φιλμ είναι εμπνευσμένος από το ομώνυμο τραγούδι των Talking Heads (με τον David Byrne να υπογράφει το σαουντρακ και να συμμετέχει στην ταινία):

"And you're standing here beside me/I love the passing of time/Never for money/Always for love /Cover up and say goodnight . . . say goodnight/Home - is where I want to be/But I guess I'm already there/I come home - she lifted up her wings/Guess that this must be the place"

Πρόκειται για ένα καθαρά road movie, γυρισμένο σε Ιρλανδία και Αμερική από έναν Ιταλό.

Ο Sean Penn είναι ο Cheyenne, ένας πλούσιος και πρώην ροκ-σταρ. Πλέον ακροβατεί μεταξύ κατάθλιψης και βαρεμάρας. Όταν μαθαίνει πως ο πατέρας του είναι κοντά στον θάνατο, πηγαίνει στη Νέα Υόρκη να τον δει, αλλά δεν τον προφταίνει. Μετά από 30 χρόνια αποξένωσης των δύο αντρών, τώρα συνειδητοποιεί τα δεινά που τράβηξε ο πατέρας στο Άουσβιτς. Κάπου εκεί ξεκινά η αναζήτηση του ανά την χώρα ξεκινά, με πάθος για εκδίκηση.

Ο Sean Penn δημιουργεί έναν απίστευτο χαρακτήρα (θυμίζει έντονα τον Robert Smith των Cure) που πολλές στιγμές μοιάζει να βγαίνει τελείως από το φιλμ και να λειτουργεί αυτόνομα και παράλληλα.

Το This must be the place είναι γεμάτο ατάκες που αφορούν την ζωή χωρίς να είναι υπερβολικές. Μπορεί να συμφωνεις ή να διαφωνείς με αυτές, αλλά το σίγουρο είναι ότι σε όλη την διάρκεια του φίλμ δεν θα πάψεις να χαμογελάς.

Περσεπολις

Καιρό ήθελα να γράψω για το Persepolis αλλά δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα. Ίσως να φταίει κάποια από αυτές τις αόρατες δυνάμεις που σε σπρώχνουν να κάνεις ή να μην κάνεις πράγματα ασχέτως του τι θέλεις.
Το Persepolis στην ουσία είναι μια αυτοβιογραφία και συγκεκριμένα της ιδίας της δημιουργού του της Μαρζαν Σατραπι. Και ποια είναι η κυρία που δεν τη ξέρει ούτε η μάνα της για να διαβάσουμε τη βιογραφία της? Σημασία δεν έχει ποια είναι αλλά τι έχει περάσει για να μας τα διηγηθεί! Μέσα από τη βιογραφία της στην ουσία περνάει το πιο πρόσφατο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του Ιράν. Η Σατραπι μεγάλωσε τη περίοδο της ισλαμικής επανάστασης η οποία εν τέλει επέβαλε ένα καταπιεστικό θεοκρατικό καθεστώς και ανάγκασε την ίδια να μεταναστεύσει στην Αυστρία όπου και αναγκάστηκε να 'ρθει αντιμέτωπη με τη διαφορετικότητα της από τους υπόλοιπους λόγω καταγωγής. Εν συνεχεία επιστρέφει στο Ιράν και μας περιγράφει τη περίοδο του πολέμου με το Ιράκ. Στην ουσία όλα αυτά είναι που η ίδια θέλει να μας δώσει να διαβάσουμε.
Πέρα από όλα αυτά όμως μη ξεχνάμε οτι είναι βιογραφία και μας δείχνει όλη τη περίοδο της ενηλικίωσης της αλλά και τους εφηβικούς της προβληματισμούς. Εκεί είναι που ίσως για έναν άντρα το βιβλίο να κάνει κοιλιά! Αλλά όλα δίνουν μια σωστή ροή στο βιβλίο για να καταλαβαίνουμε και τις πράξεις της.
Δεν ξέρω τι συμπέρασμα βγάλατε για το βιβλίο με αυτά που διαβάσατε αλλά όσοι νομίζετε οτι είναι μελαγχολικό και βαρετό πέφτετε έξω. Αντιθέτως είναι αρκετά εύθυμο και συναισθηματικό.
Όσο για την ταινία? Πέρα από μερικές σκηνές που δεν ενοχλεί κανέναν που κόπηκαν δεν ξεφεύγει καθόλου από το βιβλίο. Μακρυά απο την τεχνική αρτιότητα των αμερικάνικων ταινιών κινουμένων σχεδίων το σκίτσο είναι το ίδιο με αυτό του βιβλίου πετυχαίνοντας ένα εξαιρετικό αισθητικό αποτέλεσμα! Πραγματικά μια πολύ όμορφη ταινία γεμάτη λυρισμό!
Όπως καταλάβατε θα πρέπει να διαβάσετε και το βιβλίο και να δείτε και την ταινία.

Ο Θαυματοποιος

Δεν χρειάζεται να έχεις εμβαθύνει στις ταινίες του Jaques Tati για να υπολογίσεις τι περίπου θα δεις. Άλλωστε το σενάριο το έχει γράψει ο ίδιος το 1956 ασχέτως ότι έγινε ταινία τώρα. Ο ταχυδακτυλουργός της ταινίας  ζει σε μια εποχή που ο κόσμος του θεάματος αλλάζει και το επάγγελμα του μαζί με άλλα του χώρου παρακμάζουν. Η αθωότητα που θα συναντήσει σε μια νεαρή κοπέλα που πιστεύει ότι τα τρικ του είναι αληθινά θα τον ενθουσιάσει. Αποτέλεσμα αυτού είναι και τα δώρα που της κάνει τα οποία τα κάνει να μοιάζουν με μαγικά ενώ αυτός δουλεύει σκληρά για να τα αγοράσει. Ο Jaques Tati πιστεύει ότι μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις και για αυτό οι διάλογοι είναι ελάχιστοι. Μπορεί αυτό να είναι λίγο κουραστικό αλλά η ταινία ούτε κουραστική είναι ούτε ακαταλαβίστικη. Αντιθέτως ξεχειλίζει από συναίσθημα!Αν και επέλεξε να τη γυρίσει σε κινούμενα σχέδια θα μπορούσε να γυριστεί και με ηθοποιούς και μάλιστα ο χαρακτήρας του θαυματοποιού είναι φτιαγμένος σαν να παίζει πραγματικά ο Τατι.

Φεστιβαλ ΑΛΕΦ 2011

Κρίνοντας από τη μάχη που δόθηκε για μια θέση στην αίθουσα μάλλον τα μέλη της ΑΛΕΦ πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους. Ίσως το πιο επιτυχημένο φεστιβάλ που διοργάνωσαν τουλάχιστον από την άποψη του κόσμου που συγκεντρώθηκε. Γενικότερα το φεστιβάλ έχει ξεφύγει πολύ από την επιστημονική φαντασία και πλέον έχει μεγαλύτερο εύρος ταινιών που προβάλει πάντα στα πλαίσια της φαντασίας. Κατά κύριο λόγω η καταστροφή της γης από τον άνθρωπο και το ίντερνετ είχαν την τιμητική τους (παιδιά το ίντερνετ δεν είναι επιστημονική φαντασία αλλά πραγματικότητα)!
Η 8η χώρα τον θαυμάτων: Στη ταινία αυτή βρίσκουμε πως ένα chatroom στο ίντερνετ μπορεί να αναλάβει ενεργή δράση στη κοινωνία και την πολιτική φτάνοντας και σε επικίνδυνο σημείο. Συμμετοχές από όλο το κόσμο αλλά μόνο τον Αλιαγα θα αναγνωρίσετε.

H Μάντισσα : No budget movie με έξυπνο σενάριο που κρατάει σε ισορροπία το μυστήριο με τη πλάκα. Οκ δεν αντέχει κρητικής για φωτογραφία σκηνοθεσία μοντάζ και ερμηνείες αλλά βλέπετε πολύ ευχάριστα!


Το πλάσμα που ψιθύριζε στο σκοτάδι : Βιβλίο του Lavacraft γυρισμένο από ανθρώπους που είδη έχουν  κάνει ταινία και το Κάλεσμα του Κθουλου και μάλιστα πολύ επιτυχημένα! Γυρισμένο με κινηματογραφικές τεχνικές του τριάντα και με φοβερή ατμόσφαιρα.

Χορεύοντας με το διάβολο : Ψαρωτικη μικρού μήκους ταινία. Καλή φάση!

Trailer "La Terrible Malédiction" from Stephane Papet on Vimeo.
Dead on time : Αγγλικός τίτλος Ελληνική ταινία. Επιρροές από Ταραντινο αλλά και ένα σενάριο που θυμίζει την ημέρα της μαρμοτας. Το έχουν όμως αποδώσει ωραία και το αποτέλεσμα κρίνεται καλό.

127 Hours

Άλλη μια αληθινή ιστορία που αφορά έναν φυσιολάτρη. Δύσκολο να επενδύσεις μια αληθινή ιστορία πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έναν εγκλωβισμό! Κι όμως ο Danny Boyle τα καταφέρνει καλά. Με βάση τη ταινία κανονικά θα πρέπει να είχε μπόλικο υλικό για να εμπνευστεί εκτός κι αν δεν είναι αλήθεια τα όσα δείχνει. Τέλος πάντων καλογυρισμένη ταινία με τη πιο έντονη στιγμή της να θέλεις να τη παίξεις σε fast forword και ένα τέλος που δείχνει μια βιαστική διάθεση να τη τελειώσει.

9ο Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου

Η κάστα επιστρέφει για ένατη συνεχόμενη χρονιά! Τι κι αν και έχει χαλάσει τι κι αν  ο Τριανταφυλλίδης έχει αποτραβηχτεί και οι πύρινοι λόγοι του λείπουν τι κι αν οι περισσότερες ταινίες έχουν ξαναπαιχτεί τι κι αν δεν έχει τιμηθεί  ο Τσαχιλιδης ακόμα η κάστα επιμένει! Το φεστιβάλ ξεκινάει στις 16/2 και τελειώνει στις 19/2. Τα τιμώμενα πρόσωπα για φέτος θα είναι οι Μάρκος Λεζες Γιώργος Πετροχειλος Λάκης Κομνηνος (δυστυχώς ο Ερρίκος Μπριολας έχει πεθάνει) και ο Gazebo.

Attenberg

Ο Sir David Attenborough είναι ένας γνωστος ντοκυμαντερίστας (όχι δεν τον γνωρίζω), άλλα και πηγή έμπευσης για την νέα ελλήνική ταινία της Αθηνά Τσάγγαρη. Δεν είναι λίγοι αυτοί που σχολιάζουν αρνητικά το Attenberg, κτηγοριοποιόντας το στο σινεμά για αυτιστικά. Όσοι δεν συμφωνουν με αυτούς, εκθιάζουν το φιλμ θεωρώντας τό αριστουργημα και άλλον ένα ακρογωνιαίο λίθο του νέου ελληνικού σινεμά. Που βρίσκετε η άληθεια (= η δική μου αντικειμενική γνώμη) θα διαβάστε μόνο σ’αυτη την ανάρτηση.

Αλήθεια είναι ότι ο ελληνικός τα τελευταία χρόνια βρίσκετε σε ανοδική πορία, όχι μόνο καλλιτεχνική αλλά και εισπρακτική. Γιάνναρης, Λάνθιμος, Οικονομίδης, Γκορίτσας, Κούτρας, άλλα και Ζαπατίνας, Βούλγαρης, Πανουσόπουλος κ.α. κάνουν πραγματικά πολυ καλές δουλείςες, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα άπο τον ευρωπαικό κινηματοργάφο. Καλές ιδέες πάντα υπήρχαν, ακόμα και στην «αρνητική»/«μαύρη»/«εσωτερικόστρωφη» περίοδο τις δεκαετίας του 80. Το θέμα είναι ότι μια καλή ίδεα δεν άρκει. Άλλο πράγμα μια καλή ίδεα, άλλο πράγμά ένα καλό σενάριο, άλλο πράγμα η πραγματοποίηση μιας ταίνιας.

Κακά τα ψέματα το Attenberg άνηκει στην κατηγόρια των ταίνιων που σταματά στην καλή ίδεα, το σενάριο είναι ανύπαρκτο και άρα η πραγματοποίηση της ταινίας προβληματική. Γυρίζει τον ελλήνικο σνεμά στην σκοτεινη περίοδο του 80, που το σινεμά αφορούσε 100 άτομα (άντε 101).

Πρέπει να γίνονται τέτοιες ταινίες; Ναι πρέπει αφου αφορούν έστω και λίγα άτομα.

Πολύ φοβάμαι ότι αν η ταίνια δεν είχε πάρει βραβείο στην Βενατία, για την υπεροχή ερμηνία της Ariane Labed, και δεν συμετείχε ο Λανθιμος του Κυνόδοντα στο καστ της (και όχι μόνο), δεν νομίζω ούτε ένας στους εκατό απ’όσους εκθειάζουν το φιλμ θα είχε ασχολήθει με του (εμου συμπεραλαμβανόμενου).

Αρά λανθασμένα σπρώχνουν θεατές να πάνε να δούν μια τέτοια ταινία, που θα έχει ως αποτέλεσμα να τους αποτρέψει να πάνε να δουν άλλες ελληνικές ταινίες.

Παρ’ όλα αυτά θα πρέπει να πω ότι η ταινία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το τι θα πρέπει ο νεος ελληνικος κινηματοργάφος να αποφεύγει για να επικοινωνήσει με το κοινό. Αλλά και όχι μόνο. Το Attenberg μπορεί να πραγματοποιήσει και μια άλλη λουτουργεία. Λέμε πολλές φορες ότι μια ταινία είναι καλή. Κάλη όμως σε συγκρηση με μια ταίνια; Το μέτρο συγκησής είναι αναγκαίο. Για να πουμε ότο μια ταινία είναι καλή θα πρέπει να έχουμε δει και διαφορές κακές ταινίες. Προσοχή, δεν λέω ασύμαντη ή αδιάφορη, αλλά κακή. Θα πρέπει να υπάρχουν και κακές ταινίες. Αλλιώς πως θα κρίνουμε και θα βαφτίζουμε μια άλλη ως καλή;

Το λέω από πείρα αυτό. Πήγαινε στην Σουηδία και βγες το βράδυ. Όλες είναι μουνάρες. Ψάχνεις όμως να βρεις το μέτρο σύγκρισης, δηλαδή μια άσχημη γυναίκα, και δεν βρίσκεις. Με απότέλεσμα να αρχίζεις να αμφιβάλεις. Το σκέφτεσε. Βρε είναι αλήθεια κουκλάρες όλες αυτες. Μηπως δεν είναι; Ενώ αν υπήρχαν και οι άσχημες τα πράγματα θα ήταν διαφορέτικα και ίσως οι Σουηδέζες λίγοτερο κρυόκολες.

Ο ΨΥΧΑΚΙΑΣ

Η επιστροφή μου στις μικρές μήκους ταινίες σημαδεύεται και με μια στροφή στο ύφος! Η καινούρια μου ταινία είναι ένα θρίλερ μυστηρίου.Τα μηνύματα δεν λείπουν ούτε κι εδώ! Η ταινία παρουσιάζει την παράνοια που δημιουργεί στον άνθρωπο ο σύγχρονος τρόπος ζωής οδηγώντας τον σε ένα Χιτσκοκικό δράμα.Για άλλη μια φορά στο επίκεντρο βρίσκεται ο άνθρωπος και το περιβάλλον στο οποίο ζει. Η μοναξιά η απομόνωση η μανιοκαταθλιπτική διάθεση η επιθετικότητα αποτυπώνονται με τον καλύτερο τρόπο.Οι απομεμακρυσμένες λήψεις η δυναμική κίνηση της κάμερας και η ευρηματικότητα στο μοντάζ είναι μερικά χαρακτηριστικά με τα οποία πειραματίζομαι σε αυτό το φιλμ προσφέροντας τα μέγιστα στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας πάντα σε συνεργασία με τη μουσική. Απλά απολαύστε το!

Paper Memories

O Theo όχι μόνο ξαναχτυπά αλλά κερδίζει! (τι? ας περιμένουμε μερικές μέρες...)

Άντε και στις Κάννες!

Να τα βλέπουν μερικοί-μερικοί που νομίζουν ότι η γουρουνοποίηση είναι τέχνη...

PAPER MEMORIES from Theo Putzu on Vimeo.

Machete

Ο Robert Rodriguez επιστρέφει και συνεχίζει από κει που σταμάτησε! Μετατρέπει το trailer που προηγείται του planet terror στο Grindhouse σε ολόκληρη ταινία σε μια B-movie του κερατά! Μια καθαρή ταινία βίας με τη γνωστή ευρηματικότητα του Rodriguez τις δυνατές σκηνές τη καλή μουσική το μαύρο χιούμορ λίγη πολιτική και μπόλικες εκπλήξεις. Κάνει πρωταγωνιστή τον Danny Trijo γνωστός από τρίτο-τέταρτους ρόλους. Βάζει γνωστούς ηθοποιούς να τον πλαισιώσουν όπως τον Robert De Niro (έχει γεράσει αρκετά) τη Jessica Alba (Θεέ μου που υπάρχουν τέτοιες γυναίκες) τον Steven Seagal (και εδώ ατσαλάκωτος) και άλλους. Ξεθάβει τον πρώην σκληρό του Μαΐάμι Don Johnson (λες να ξαναρχίσει τη καριέρα του?). Δε μασάει μια και φτιάχνει μια ταινία που είναι όμως μόνο για fan (Παναγιώτη μη μπεις στο κόπο να τη δεις) και μυημένους!