Troubled Horse - Revolution on repeat

Επόμενος σταθμός η μεγάλη των Σουηδών σχολή! Από όλα έχει ο μπαχτσές σε αυτή τη σχολή αλλά σήμερα η μπίλια κάθισε στο heavy rock. ∆εύτερη κυκλοφορία για τους troubled horse άξια συνέχεια του step inside με ένα μειονέκτημα. Έχουν χάσει το στοιχείο της έκπληξης . Αυτό σημαίνει ότι συνεχίζουν στα ίδια μουσικά μονοπάτια παρά τη μεγάλη χρονική διαφορά ανάμεσα στις δυο κυκλοφορίες . Άρα όποιος έχει ακούσει το step inside ξέρει τι να περιμένει και στο revolution on repeat. Μπόλικη σεβεντιλα ολίγο από 60's πότε σκληρό πότε ήρεμο πότε πιο σκοτεινό, καθαρά κιθαριστικό με ωραία riff και εν τέλει διασκεδαστικό. Πραγματικά στην πρώτη ακρόαση η αντίδραση μου ήταν " πάλι τα ίδια;" . Οι επόμενες ακροάσεις όμως μου άλλαξαν τη γνώμη. Μήπως το step inside είχε μερικά πιο πιασαρικα τραγούδια? Παίζει! Ποια τραγούδια ξεχωρίζουν? Τι να σου πω μάνα μου! Αν ρωτήσω δέκα άτομα που τους άρεσε το άλμπουμ μάλλον θα μου πουν διαφορετικά τραγούδια ανάλογα τα γούστα του καθένα,  60's? 70's ? Heavy? folk? Από όλα έχει ο μπαχτσές λέμε!

Omega Ray (Ω-Ray)

Κυρίαρχο ρόλο στη μουσική και όχι μόνο παίζει η έμπνευση . Και αυτή δεν σου έρχεται όποτε θες εσύ , κάτι σαν το χέσιμο δηλαδή . Ούτε υπάρχει συνταγή για να γράφεις ωραία τραγούδια . Άρα δεν μπορείς να κάτσεις κάτω και να πεις θα γράψω ένα τραγούδι που θα είναι έτσι γιουβέτσι και θα αρέσει . Αν κάνεις κάτι τέτοιο πιθανότατα να γράψεις κάτι που να έχει όλες τις δυνατότητες για κάτι καλό αλλά....
Κι αν δεν έχεις έμπνευση , άσε μη γράφεις τίποτα. Το πιθανότερο είναι να βγάλεις καμία μαλακια. Αυτό που χρειάζεται η μουσική είναι ψυχή να κάνεις κάτι γιατί γουστάρεις χωρίς απαραίτητα να σκοπεύεις κάπου.
Γιατί έκανα όλη αυτή την εισαγωγή; Γιατί το omegaray είναι ένα άλμπουμ που

ξεκίνησε από ένα τζαμαρισμα. Μερικοί μουσικοί βρέθηκαν έπαιξαν παρέα χωρίς κάποιο στόχο γουσταρανε και με λίγες πρόβες ηχογράφησαν το άλμπουμ ζωντανά στο studio. Και το αποτέλεσμα δικαιώνει κι αυτούς και μένα για τα λεγόμενά μου στην εισαγωγή. Αυθορμητισμός αυτοσχεδιασμός και χημεία σε ένα psych rock άλμπουμ έκπληξη! ∆ράστης, ο γνωστός από τους last drive και όχι μόνο, Γιώργος Καρανικόλας. Σε ελληνικό στίχο αυτή τη φορά ,ο οποίος όχι μόνο η δεν ενοχλεί αλλά δένει ωραία με τη μουσική. Πέντε λοιπόν ωραία τραγούδια που αξίζει να ακούσετε, ακόμα και το 18λεπτο " κυκλικός χώρος".
∆εν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο. Μακάρι να έχουμε περισσότερα τέτοια άλμπουμ να γουστάρουμε κι εμείς! Καλή ακρόαση!

Body Count - Bloodlust

Το come back του come back,  manslaughter ( αυτό κι αν ήταν Come back). Yo! Ernie C take this mother fuckers  home! Και μας πήρε και μας σήκωσε! Οι κακεντρεχείς θα πουν μια από τα ίδια αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Το bloodlust ξεκινάει από εκεί που σταμάτησε το manslaughter αλλά είναι λίγο πιο ακραίο,  λίγο πιο σκοτεινό να το πω? Ναι να το πω,  γιατί όχι! Ειλικρινά δεν ξέρω πως πήγε εμπορικά το manslaughter,  αλλά για κάποιο λόγο ο ice t αποφάσισε να boost-αρει το Bloodlust,  με κάποιες guest εμφανίσεις. Έτσι,  έχουμε τον Mustaine να μας προσφέρει ένα ωραίο καθαριστικό solo στο "civil war" , έχουμε το φιλαράκι μου τον Max,  σε μια ανούσια παρουσία που απλά δίνει λίγη μυρωδιά Cavalera στο "all love is lost"  και τέλος τον Randy Blythe που προσφέρει απλόχερα την ζητούμενη καφρίλα στο "walk with me" !
Πάρα αυτά υπάρχει και το "this is why we ride"  που μας γυρίζει στους bodycount των 90s, αλλά και ο φόρος τιμής στους slayer "raining blood/post mortem".
Για τη θεματολογία τον τραγουδιών δεν χρειάζεται να σπατάλησω λέξεις. Όσοι γνωρίζουν τον ice t ξέρουν.
Στο ψαχνό τώρα, το bloodlust είναι ένα καλό άλμπουμ,  κατώτερο του manslaughter (πάντα κατά την άποψή μου), το οποίο ακούγεται ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος.

John wick: chapter 2

Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος είχε λιγότερα θύματα! Και σίγουρα είχε τραυματίες και αιχμαλώτους! Γιατί ο " μύθος " john wick ούτε τραυματίες αφήνει ούτε αιχμαλώτους παίρνει. Η ταινία στο μεγαλύτερο μέρος της θυμίζει παιχνίδι shoot em up. Αυτό δε που με ξεπερνάει ( όχι μόνο σε αυτή τη ταινία αλλά εδώ μάλλον το έχουν παρατραβηξει ) είναι πως γίνεται να πλακώνονται να ξεκοιλιάζονται και να πυροβολιουνται σε δημόσιους χώρους με πολύ κόσμο πχ πλατείες  και δεν επεμβαίνει κανείς ούτε ψάχνει κανείς  το περιστατικό ή τους φόνους. Που είναι η αστυνομία? Ποια αστυνομία, με τέτοιο αιματοκύλισμα κανονικά ο στρατός έπρεπε να επέμβει! Αρα που είναι οι τιμημένοι Αμερικανοί πεζοναύτες? Εντάξει δεν περιμένω τον απόλυτο ρεαλισμό αλλά ρε παιδιά λίγο έλεος! Άσε που η ταινία θα σε κάνει να πιστέψεις ότι όλος ο κόσμος είναι εκτελεστές κάποιας μαφιόζικης οργάνωσης. Ήδη εγώ περπατάω και κοιτάω πίσω μου μη πεταχτεί κανένας κοστουματος με μαχαίρι ή πιστόλι!
Συνοπτικά η ταινία είναι λίγο james bond, μια χούφτα transporter και mechanic δηλαδή statham, μια πρέζα jason bourne και μια κουταλιά του γλυκού corleone.
Και για τους σινεφίλ να πω ότι η ταινία δε θα προσφέρει στον ceanu reeves την υποψηφιότητά για oscar αλλά σίγουρα θα του εξασφαλίσει μια θέση στο cast της επόμενης ταινίας " οι αναλώσιμοι".

Ποιος σκοτωσε τον λουκυ λουκ?

Ποιος σκοτωσε τον λουκυ λουκ οεο? Ποιος? Ποιος? Ποιος μωρο μου ποιος? Και επειδη δεν κανω δημοσιογραφικη ερευνα δεν προκειτε να αποκαλυψω τιποτα οποτε διαβαστε αφοβα!
Το εν λογω κομικ ειναι μια επετιακη εκδοση της οποιας την πληρη ευθυνη εχει ο Mathieu Bonhomme. Χωρις να σας ζαλισω με πολλα ο Mathieu προσπαθει να κανει ενα πραγματικο western κομικ για ενηλικες χωρις να αποκλειει τα διαφορα λουκυλουκο κλισε μαλιστα αντιμετωπιζοντας τα και με λιγο χιουμορ ( διακριτικο γιατι δεν κανει χαβαλε ). Κυριως σατιριζει την γνωστη υποθεση για τι τσιγαρο καθως ο φιλος μα λουκυ σο ολη την ιστορια δεν καταφερνει να καπνισει λογω διαφορων τυχαιων περιστατικων με αποτελεσμα να συνπεριφερεται σαν τζανκι! Κατα τα αλλα η ιστορια εχει ενδιαφερον τα σκιτσα ειναι ωραια και το αποτελεσμα καλο. Οποτε διαβαστε το αφοβα!

Υ.Γ. ειχα πολυ καιρο να γραψω και ελπιζω να επανελθω. Ας ειναι αυτη η αρχη.