το σύνδρομο του baader meinhof - λίγο πριν

μέρος 2ο

Από την μια, η εποχή εκείνη διακρίνονταν  από την άνοδο του βιοτικού επιπέδου στην Δ. Ευρώπη και ειδικά στην Δ. Γερμανία. Από την άλλη, η γερμανική νεολαία αμφισβητεί το μονοπώλιο του κράτους στην χρήση νόμιμης βίας. Το νούμερο ένα του φοιτητικού κινήματος Ρούντι Ντούτσκε (κόκκινος Ρούντι) προειδοποιεί δημόσια: «Δηλώνουμε ότι αν η κυβέρνηση αποφασίσει να στείλει γερμανούς στρατιώτες στο Βιετνάμ, θα πάρουμε τα όπλα εναντίον της». Αρχίζει μια περίοδος έξαρσης της βίας μεταξύ αστυνομίας και νεολαίας.

Στις 2 Ιουνίου του 1967 η γερμανική κυβέρνηση δέχεται με τιμές και παράτες, δυο χρόνια πριν την ιρανική επανάσταση, τον Σάχη του Ιράν (φωτό). Οι γερμανοί φοιτητές διαδηλώνουν και δέχονται επιθέσεις τόσο από την αστυνομία όσο και από ακροδεξιές οργανώσεις που «συμπράττουν» με την αστυνομία. Μαθαίνουν με τον πιο βίαιο τρόπο ότι αν δεν είσαι μέρος της λύσης μάλλον είσαι μέρος του προβλήματος. Κατά τις διαμαρτυρίες, μπροστά από το Δημαρχείο Σένεμπεργκ του Δυτικού Βερολίνου, ένας αστυνομικός σκοτώνει ένα διαδηλωτή, τον Μπένο Όχνεσοργκ. Η δολοφονία του θα γίνει η αιτία σύστασης της τρομοκρατικής οργάνωσης 2ας Ιουνίου.

Η έξαρση της βίας είχε δώσει με την σειρά της την αφορμή για μία συστηματική εκστρατεία του δημοσιογραφικού συγκροτήματος Springer, το οποίο καλούσε σε καταστολή με κάθε τρόπο όλων των «εξτρεμιστών». Η εφημερίδα Bild του συγκροτήματος είχε ανοικτά προτρέψει στην πρώτη σελίδα της: «Σταματείστε τον Ντούτσκε τώρα!» Ένα απόγευμα, ανήμερα της Μεγάλης Πέμπτης στο Πάσχα των Καθολικών, ενώ ο κόκκινος Ρούντι κατέβηκε από το ποδήλατό του μπροστά στα γραφεία της SDS τον πλησιάζει ένας νεοναζί και τον ρωτά: «Εσείς είσθε ο Ρούντι Ντούτσκε;» «Ναι, εγώ είμαι τι θέλετε;» φέρεται να του είχε πει. Η απάντηση ήταν τρεις σφαίρες. Ο Ρούντι έπεσε αιμόφυρτος. Η είδηση σκόρπισε αμέσως στο Βερολίνο και σε όλη τη Γερμανία. Την ίδια κιόλας βραδιά συγκροτείται μεγάλη διαδήλωση φοιτητών με συνθήματα και πλακάτ  που στρέφονταν κατά του δημοσιογραφικού συγκροτήματος Σπρίγκερ λέγοντας: «Εσείς τον σκοτώσατε.» Οι διαδηλώσεις, οι εξεγέρσεις και οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια σε όλη πια τη Δυτική Γερμανία άναψαν και κόρωσαν επί μήνες.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες στον παγκόσμιο χάρτη του Ψυχρού Πολέμου κυριαρχούσε η πολιτική «το κάθε κέρδος για τον ένα είναι απώλεια για τον άλλον» και το οποίο ιστορικά έχει δείξει ότι φέρνει σε μια κούρσα εξοπλισμών και τελικά στον πόλεμο. Ο ευρωπαϊκές δυτικές δυνάμεις βρίσκονται υπό τον φόβο του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού ζυγού, με την Γερμανία να είναι μια κατεχόμενη χώρα (και μέχρι το σύμφωνο ειρήνης του 1992). Μπορεί τα γενικά οικονομικά στοιχεία να δείχνουν ότι οι πολίτες ζουν σε καλές συνθήκες. Αλλά τους νέους δεν είναι αυτό που τους απασχολεί και τους νοιάζει. Τους ενοχλεί εξίσου η πολιτική του ιμπεριαλισμού και από τις δυο μεριές (Ουάσιγκτον και Μόσχα). Τους ενοχλεί ο Ψυχρός Πόλεμος. Τους ενοχλούν τα υψηλά στρατιωτικά κονδύλια για μια αμφισβητούμενη ασφάλεια. Είναι εναντίων του καταναλωτισμού. Πιστεύουν στην αυτοδιάθεση των λαών. Πιστεύουν στην  ειρήνη. Θέλουν περισσότερη και καλύτερη παιδεία. Επιθυμούν περισσότερα κονδύλια για τους νέους, την εκπαίδευση και τους πολίτες. Θέλουν μια κοινωνία πιο ανθρώπινη και πιο δίκαιη. Ζητούν περισσότερη ελευθερία. Τα λόγια δεν φτάνουν για να πουν και να δηλώσουν το τι επιθυμούν. Πολλές φορές θέλουν απλώς να διαδηλώσουν και να διαμαρτυρηθούν για μια κοινωνία που δεν την αντέχουν, χωρίς να ξέρουν τον λόγο. Απλά θέλουν να πάνε κόντρα, θέλουν τα πράγματα να αλλάξουν, χωρίς να ξέρουν προς ποια κατεύθυνση. Όπως συμβαίνει άλλωστε πάντα με τους νέους. 

Από αυτή την κίνηση θα ξεπηδήσει ο Μάης του 1968 και όχι μόνο.

συνεχίζεται...