Αν και κατά το παρελθόν είχα γράψει καζαμία και με μεγάλη βεβαία επιτυχία πέφτοντας μέσα σε όλες τις προβλέψεις μου ,φέτος αποφάσισα να μην σας ταλαιπωρήσω. Αναρτώ λοιπόν τον μεταλλικό καζαμία του '88 που είχε κυκλοφορήσει στο περιοδικό Heavy Metal (μετέπειτα και Metal Hammer) με τον οποίο είχα κλάψει από τα γέλια και πιστεύω ότι θα γελάσετε κι εσείς!
Για τα πέμπτα γενέθλια του blakpig θα σας αφηγηθώ ένα εδάφιο από τη μαύρη βίβλο του Μαυρογουρούνιου από το κομμάτι που ονομάζεται "Γένεσις".
Λέγει ο μύθος ότι το μικρό μαύρο γουρούνι περιφερόταν μόνο και απροστάτευτο στους δρόμους της μεγαλούπολης και για να γλιτώσει από τη βαρβαρότητα του ανθρώπινου είδους βρήκε καταφύγιο στους υπονόμους!
Κάποια μέρα εκεί που περιφερόταν στους υπονόμους συνάντησε τέσσερα μικρά πράσινα πλασματάκια, τέσσερις χελώνες. Γρήγορα αναπτύχθηκε μια δυνατή και πραγματική φιλία! Έτσι ο Μαυρογουρούνιος βρήκε μια παρέα για συντροφιά και παιχνίδι μια παρέα που μαζί θα αντιμετώπιζαν τους φόβους και τις δυσκολίες! Ένα πρωινό έτσι όπως πιλαλούσαν παίζοντας σε ένα διάδρομο των υπονόμων έπεσαν σε ένα πράσινο φωσφοριζον υγρό (αργότερα το εθνικό Ίδρυμα Ερευνών αποφάνθηκε Ότι αυτό το υγρό ήταν ραδιενεργό) ! Και έγινε το απροσδόκητο, τα τέσσερα χελωνάκια και το μικρό μαύρο γουρούνι πήραν ανθρώπινες ιδιότητες! Άρχισαν να μιλάνε και να περπατάνε σαν άνθρωποι. Άξαφνα μέσα από τις σκιές πετάχτηκε ένας ανθρωπόμορφος αρουραίος, ο "δάσκαλος" Σπλίντερ! Μάζεψε τα τέσσερα χελωνάκια και το μαύρο γουρούνι και άρχισε να τα μεγαλώνει σαν δικά του παιδιά. Το πρόβλημα με τον Σπλίντερ ήταν ότι δεν έβλεπε με καλό μάτι τον Μαυρογουρούνιο και αυτό γιατί ήθελε να φτιάξει έναν δικό του στρατό που θα καταστρέψει τον παλιό του αντίπαλο ( που χρόνια τώρα του καθόταν στο λαιμό καθώς στραβοκατάπινε) τον κακό Σσρεντερ! Τα έβαλε κάτω και σκέφτηκε τα τέσσερα χελωνάκια είναι ίδια σαν να φοράνε στρατιωτική στολή ο Μαυρογουρούνιος όμως είναι διαφορετικός άρα δεν κολλάει με το υπόλοιπο στράτευμα. Όμως ο βαθύτερος λόγος ήταν άλλος! Ο Σπλίντερ φοβήθηκε ότι μεγαλώνοντας ένα παμφάγο μαύρο γουρούνι θα γινόταν ο ίδιος κάποια μέρα για αυτό ένα νοστιμότατο μεζεδάκι! Έτσι λοιπόν έκρινε ότι ήταν επικίνδυνο να διδάξει την πανάρχαια μυστική τέχνη του nujitsu στον Μαυρογουρούνιο και τον έδιωξε! Πικραμένος ο Μαυρογουρούνιος περισσότερο από την στάση των πράσινων φίλων του έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και ξεκίνησε τη δική του αναζήτηση προς τη γνώση που τον έκανε αυτό που όλοι γνωρίζουμε σήμερα!
Άντε και του χρόνου!
Να μια παρόμοια περίπτωση με τους Pearl Jam! Δεν συγκρίνω τις δυο μπάντες αλλά παρουσιάζουν κάποια κοινά στοιχεία. Σίγουρα οι Monster Magnet δεν έχουν ούτε την ιστορία ούτε την προσφορά των Pearl Jam στη μουσική αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι μια σημαντική μπάντα και με εμπορική επιτυχία! Οι καλές μέρες και για αυτούς έχουν περάσει κι αν δεν άκουγα το Last Patrol θα έλεγα ανεπιστρεπτί! Ο λόγος είναι ότι οι δυο τελευταίες τους δουλείες όχι απλά δεν έπιασαν τα στάνταρ που μας είχαν συνηθίσει αλλά ήταν κακές.
Με το Last Patrol οι Monster Magnet επιστρέφουν, ηχητικά πάντα, στις εποχές του Powertrip και του God Says No. Όσο ασφαλής και να φαίνεται μια τέτοια επιλογή ποτέ δεν είναι κι αυτό γιατί στη μουσική υπάρχει κάτι μαγικό, η έμπνευση! Μπορεί να γράφεις τραγούδια που να έχουν όλα αυτά τα συστατικά που κάποτε σε κάνανε γαμάτο αλλά να είναι αδιάφορα. Και σε αυτό το κομμάτι το Last Patrol κερδίζει της εντυπώσεις.
Το Last Patrol θα ικανοποιήσει τη μεγαλύτερη μερίδα των οπαδών του συγκροτήματος. Ένα μικρότερο μέρος της θα τους κατηγορήσει για αναμάσημα ενώ δύσκολο το βλέπω να κερδίσουν καινούριους οπαδούς. Παρ' αυτά είναι μια καλή προσθήκη στη δισκογραφία τους!
Ministry! Να ένα συγκρότημα που είχα ξεχάσει , σχεδόν διαγράψει. Κάπου έπεσα απάνω του και τελικά βρέθηκα να ακούω το νέο τους άλμπουμ From Beer To Eternity πράγμα που όχι δεν μετάνιωσα αντιθέτως μάλιστα. Το From Beer To Eternity είναι το δέκατο τρίτο άλμπουμ των Ministry και κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του Mike Scaccia o οποίος πρόλαβε να ηχογραφήσει τις κιθάρες. Σύμφωνα με τον Jourgensen αυτό θα είναι και το τελευταίο τους άλμπουμ αλλά δεν νομίζω ότι τον κόβει κιόλας για αυτό! Η συνταγή δεν αλλάζει αλλά αυτή τη φορά υπάρχει έμπνευση και το αποτέλεσμα δικαιώνει. Επιθετικός ήχος με πολλά heavy riffs και μπόλικα samples από διαφημίσεις , δελτία ειδήσεων και ομιλίες πολιτικών προσώπων (δεν χρειάζεται να αναφέρω την αγάπη που έχει ο Jourgensen στους ρεμπουπλικάνους και στον Μπους). Ο Jourgensen δεν σκοπεύει να μας χαϊδέψει τα αυτιά , επιτίθεται από την αρχή , βρίζει , καταγγέλλει , ειρωνεύεται. Κάπως έτσι κυλάει σε πρώτη φάση το άλμπουμ με πολύ καλά τραγούδια όπως το Permawar, το Perfect Storm και το Punch in The Face. Κάπου εκεί οι Ministry αποφασίζουν να διαφοροποιήσουν λίγο τον ήχο τους κυρίως προσθέτοντας στοιχεία. Έτσι ξεκινάνε με τα πολύ περίεργα The Horror και το δαιμονιώδους ταχύτητας Side F/X Include Mikey's Middle Finger (TV4) συνεχίζουν με το Lesson Unlearned που με τα σκόρπια καθαρά και μελωδικά γυναικεία φωνητικά μοιάζει με το φλώρικο τραγούδι του δίσκου! Στα καπάκια έρχεται το αγαπημένο μου Thanx but No Thanx το οποίο ξεκινάει με την απαγγελία των στίχων του A Thanksgiving Prayer του Burroughs σε μια ambient ατμόσφαιρα με λίγα στοιχεία reggae μέχρι να μπουν τα ογκώδη heavy riffs της κιθάρας του Scaccia. Και λίγο πριν το φινάλε το Change of Luck με τα λίγα ανατολίτικα στοιχεία. Δεν ξέρω αν θα είναι τελικά το τελευταίο τους άλμπουμ αλλά σίγουρα είναι ένας καλός τρόπος για να κλείσουν την καριέρα τους.
Οι Pearl Jam είναι από αυτές τις μπάντες που ξεπλένεις το στόμα σου καλά πριν αρχίσεις να μιλάς ή στη συγκεκριμένη περίπτωση ξεπλένεις το πληκτρολόγιο πριν αρχίσεις να γράφεις για αυτούς! Και αυτό δεν έχει να κάνει με το κόλλημα που έχω εγώ μαζί τους αλλά γιατί κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει την συνεισφορά τους στο ροκ. Αναμφισβήτατα πρόκειται για ιστορική μπάντα! Δυστυχώς οι καλές μέρες και για αυτούς έχουν περάσει. Οι δυο τελευταίες τους δουλείες χωρίς να είναι κακές δεν ήταν αυτό που τουλάχιστον εγώ περίμενα. Όχι δεν περίμενα να ακούσω κάτι αντάξιο του Ten ή του Vitalogy αλλά οι ίδιοι ανέβασαν τον πήχη τόσο ψηλά ώστε να έχω κι εγώ περισσότερες απαιτήσεις!
Στο Lightning Bolt οι Pearl Jam κάνουν από νωρίς σαφείς τις προθέσεις τους. Χωρίς να ανακυκλώνονται προσαρμόζουν τον ήχο τους στην χρυσή εποχή τους. Το ξεκίνημα με το Getaway δυναμικό και ξεφεύγει ακόμα περισσότερο με το πανκικο Mind Your Manners μέχρι να μας ηρεμήσει το πολύ όμορφο Sirens και δώσε πάλι με το ομότιτλο που πραγματικά σε γυρίζει χρόνια πίσω και η μπάντα δείχνει να είναι σε καλή φόρμα! To άλμπουμ ηρεμεί πάλι με το Infallible και το ξεχωριστό Pendulum. Από δω και πέρα το άλμπουμ συνεχίζει σε χαλαρούς ρυθμούς και χωρίς το ίδιο ενδιαφέρον.
Εντάξει δεν κάνανε κάποιο άλμπουμ που θα ταράξει τα νερά ή θα προσθέσει κάτι στην ιστορία τους αλλά σε γενικές γραμμές είναι πολύ κάλο , έχει ότι πρέπει να έχει ένα άλμπουμ των Pearl Jam , ακούγεται ευχάριστα και σου αφήνει να θυμάσε αρκετά τραγούδια.
Πως να ξεκινήσεις να γράψεις κριτική για τον Moby? Ότι και να γράψεις για αυτό το τυπάκι κάποιος άλλος θα το έχει γράψει, θα ακουστεί κλισέ! Ενδέκατο άλμπουμ για τον Moby που δείχνει ότι το έχει. Συνεχίζει και παράγει πολύ καλή μουσική. Στο Innocents ο Moby αποφασίζει να μην φανεί τόσο πολύ και δεν τραγουδάει σχεδόν πουθενά. Αντιθέτως συνεργάζεται με αρκετούς καλλιτέχνες και πιο συγκεκριμένα τους Cold Specks, Wayne Coyne, Mark Lanegan , Damien Jurado, Skylar Grey και Inyang Bassey. Ο ήχος οικείος χωρίς πειραματισμούς πολύ μελωδικός και κατά κύριο λόγο μελαγχολικός αλλά και αρκετά ατμοσφαιρικός! Σε μια - δυο περιπτώσεις λίγο πιο καταθλιπτικός και κυρίως στο "The lonely night" τραγούδι κομμένο και ραμμένο για τον Lanegan (καλό να κρύψετε τα αιχμηρά αντικείμενα). Αλλού πάλι ζωηρεύει και γίνεται πιο funky ( Don't love me ) ,στο The perfect life τα χορωδιακά φωνητικά παραπέμπουν σε gospel , ενώ τα samples στο The last day θυμίζουν το Play. Δεν νομίζω οτι έχει νόημα να γράψω περισσότερα, αυτό που πρέπει είναι να το ακούσετε, οπότε καλή ακρόαση!
Εντάξει , παραδέχομαι ότι το τελευταίο άλμπουμ τους που μου άρεσε ήταν το Dark ages. Γνώριζα ότι το Savages θα είχε το στυλ των τελευταίων άλμπουμ δηλαδή θα ήταν ακραίο και τραχύ. Κι όμως το άκουσα. αλώστε με τον Cavalera νιώθω ότι μεγαλώσαμε μαζί. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακό αλλά εγώ θα προτιμήσω την progressive πλευρά του Max όπως επίσης θα δεχτώ ότι δεν βρίσκεται σε τέτοια φάση (ο ίδιος το δήλωσε). Οπότε μάλλον θα περιμένω.
Τέλος πάντων αυτά που αξίζει να αναφερθούν για το savages είναι ότι έχει μερικά μελωδικά αν και παλαιομοδιτικα σόλο στη κιθάρα, έχει μερικές ενδιαφερουσες συνεργασίες και τη συμμετοχή του γιου του Max, Zyon στα τύμπανα(σε όλο το άλμπουμ).
Οι φίλοι του ακραίου ήχου ακούστε το. Όσοι πάλι προτιμάτε τις μέρες του Prophecy και του Primitive θα περιμένετε!
Επανεμφάνιση του Newsted με την προσωπική του μπάντα που φέρει και το όνομα του. Φρόντισε φυσικά να μας προϊδεάσει με ένα EP (Metal) που είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα αυτή τη χρονιά. Το πρώτο λοιπόν άλμπουμ κινείται στο στυλ που είχε φανερώσει με την κυκλοφορία του EP, δυνατό, βρόμικο, με κάποια στοιχειά κλασσικού thrash και χωρίς πολλές αναφορές στην εποχή των metallica. Αν και ο τίτλος τόσο του άλμπουμ όσο και του EP μαρτυρούν κάποιο κόμπλεξ ο Newsted κάνει αυτό που θέλει και γουστάρει. Σε γενικές γραμμές το Heavy Metal Music δεν εντυπωσιάζει αλλά κινείται στην μετριότητα. Ακούγεται ευχάριστα αλλά δεν πρόκειται να το ακούσεις πολλές φορές. Η συνολική προσφορά του άλμπουμ είναι ένα ευχάριστο άκουσμα , κάνα δυο καλά τραγούδια και ένα ακόμα πάτημα για να τη λέμε στα άλλα τα τομάρια!
Το Punk Rock Jesus είναι η μίνι σειρά του Sean Murphy που κυκλοφόρησε από την Vertigo (την οποία εμπιστευόμαστε ) και ολοκληρώθηκε με το έκτο τεύχος σχετικά πρόσφατα.
Στο πολύ κοντινό μέλλον μια επιστήμονας επιδοτούμενη από ένα τηλεοπτικό κανάλι θα κλωνοποιήσει τον πρώτο άνθρωπο μάλιστα παίρνοντας DNA από τη σινδόνη του Τορίνο με σκοπό να κλωνοποιήσει τον Ιησού. Έτσι λοιπόν στήνεται ένα μακροχρόνιο reality show που παρουσιάζει τη καθημερινή ζωή του " μικρού Ιησού " της μητέρας του αλλά και ενός μπράβου ( πρώην στρατιώτης του IRA ) που τους προστατεύει με κάθε τρόπο καθώς η εκπομπή αποκτάει πολλούς θεατές άλλα και πολλούς εχθρούς. Η παραγωγή δένει με συμβόλαια όλους τους εμπλεκόμενους στο show και στην ουσία τους κρατάει φυλακισμένους . Το κοινό παρακολουθεί το νεαρό αγόρι σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον χωρίς ανθρώπινη επαφή να εκπαιδεύεται να γίνει ο Ιησούς Νο2. Τα πράγματα όμως αλλάζουν ο νεαρός αρχίζει σιγά σιγά και βλέπει πέρα από αυτά που τον διδάσκουν γίνεται οπαδός της punk μουσικής και το σκάει από το show.
Για να μην τα πολυλογώ το Punk Rock Jesus είναι κάτι παραπάνω από την ιστορία που μας διηγείται. Ο φανατισμός η εκδίκηση οι ηθικοί φραγμοί η θρησκεία είναι μερικά από αυτά που διαπραγματεύεται. Χωρίς πολλά λόγια απλά διαβάστε το.
Δώδεκα χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία αλλά το σκάσανε το καλό το αλμπουμάκι. Δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος οπαδός των Man Or Astroman αλλά πιστεύω ότι το Defcon είναι πολύ καλή δουλειά. Αν και γνωστοί για τα surf και space στοιχεία το de
fcon ακούγεται λίγο πιο alternative που δεν είναι κακό αντιθέτως δίνει μια φρεσκάδα στον ήχο. Μπορεί να μην ανακαλύψεις το τραγούδι που θα φωνάξεις "ουαου τι κομματάρα είναι αυτή!" μπορεί κάνα δυο κομμάτια , αν και εξυπηρετούν την ατμόσφαιρα του δίσκου και γενικότερα της μπάντας, να μη σε πείραζε να δεν υπήρχαν στο άλμπουμ αλλά στο σύνολο του αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις. Η προσγείωση τους μετά από δώδεκα χρόνια κρίνεται επιτυχημένη κι εσύ θα βάλεις το cd στο reapet για να το ακούσεις και δεύτερη και τρίτη φορά και βάλε!
Αν δεν κάνω λάθος ήταν το 2008 όταν στα πλαίσια του φεστιβάλ ελληνικού καλτ κινηματογράφου είχα παρακολουθήσει τη ταινία του Ζωναρα "Ο γιος του τσαρλυ". Τότε είχε προσπαθήσει να κάνει μια b movie,ταινία noir - pulp για να την ευχαριστηθεί αυτός και το κοινό. Κι όμως δούλευε συνεχώς για να μπορέσει να παρουσιάσει κάτι καλό στο μέλλον και το κατάφερε!
Το μπιγκ χιτ βασίζεται σε μια κλασσική ταινία noir του Fritz Lang τη μεγάλη κάψα. Ομολογώ ότι δεν την είχα δει τη ταινία ακόμα κι όταν ξεκίνησα να γράφω το άρθρο. Για κάποιο λόγο δεν το ολοκλήρωσα και καλύτερα γιατί τελικά είδα την αυθεντική ταινία και μπορώ να κρίνω καλύτερα.
Έχοντας ένα καλό σενάριο κι ένα μπούσουλα από την πρωτότυπη ταινία (που εν τελεί την ακολουθεί πιστά) τα στοιχήματα για τον Ζωναρά είναι τα εξής: Η προσαρμογή του σεναρίου στη σύγχρονη Ελλάδα, το χαμηλό budget και φυσικά να δώσει κάτι παραπάνω ή διαφορετικό ή το στίγμα του στην ταινία.
Η προσαρμογή του σεναρίου είναι αρκετά καλή, τα στριπτιτζάδικα της Συγγρού γίνονται ο χώρος δράσης των γκάνγκστερς και οι βίλες της Κηφισιάς οι κατοικίες τους. Σίγουρα η κοψιά του αστυνομικού δεν είναι αυτή που γνωρίζουμε αλλά δεν μας ενοχλεί καθόλου!
Δυο πολύ έξυπνα τεχνάσματα βοηθάνε να μη φανεί το χαμηλό κόστος της ταινίας. Πρώτα από όλα η ταινία δεν έχει φοβερή δράση (σκηνές πυροβολισμών, ανατινάξεις και τέτοια κόλπα) πράγμα το οποίο τον βοηθάει. Από την άλλη πάλι σε κάποιες περιπτώσεις , χρησιμοποιεί το τέχνασμα της τηλεόρασης. Δηλαδή ο πρωταγωνιστής παρακολουθεί τηλεόραση (δεν είμαι σίγουρος αλλά μάλλον οι σκηνές είναι από την πρωτότυπη ταινία) ακούει την έκρηξη βγαίνει έξω και η κάμερα μένει στην τηλεόραση που δείχνει την υπόλοιπη δράση με το φλεγόμενο αυτοκίνητο.
Το δεύτερο τέχνασμα που προσθέτει και μια διαφορετική αισθητική στην ταινία είναι το ντουμπλάρισμα των ηθοποιών. Μπορεί να χρησιμοποιεί ερασιτέχνες ηθοποιούς χωρίς όμως να φαίνεται τόσο πολύ αφού η φωνή προέρχεται από επαγγελματία ηθοποιό. Οι φωνές είναι αυστηρά επιλεγμένες βαθιές και μπάσες που δένουν απίστευτα με την ατμοσφαίρα της ταινίας. Οι προηχογραφημένοι ήχοι το ασπρόμαυρο το παιχνίδι των σκιών η πολύ καλή φωτογραφία δημιουργούν ένα σύνολο που αν όχι σε εντυπωσιάζει άλλα σίγουρα δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο!
Πληροφορίες για την πρωτότυπη ταινία : http://www.imdb.com/title/tt0045555/?ref_=sr_1
Πληροφορίες για την ταινία του Ζωναρά : http://zonarasproductions.blogspot.gr/
Και για να καταλάβετε τι λέω δείτε το trailer.
Παράξενο άλμπουμ άλλα ενδιαφέρoν. Οι χαρακτηρισμοί που μπορείς να του δώσεις πολλοί. Γράφε! Αφρικάνικο blues, τα blues της ερήμου , τα blues της Σαχάρα , ethnic κ.α. Τέλος πάντων ο Bombino μας έρχεται από το Νίγηρα από τη φυλή των Τουαρέγκ και έμαθε κιθάρα μόνος του. Πάρα αυτά κατάφερε να δημιουργήσει αίσθηση και να γίνει γνωστός για αυτό και στη παραγωγή του Nomad βρίσκεται ο Dan Auerbach χωρίς όμως να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Ο ήχος στα αυτιά μας φαντάζει κάτι διαφορετικό και φρέσκο και μάλιστα από έναν καλλιτέχνη που δεν ξέρει από μουσική βιομηχανία και παίζει με την ψυχή του. Οι καλές στιγμές αρκετές! Τα προβλήματα? Κυρίως ότι είναι ένα επίπεδο άλμπουμ που κινείται σε συγκεκριμένο τέμπο χωρίς αλλαγές ξεσπάσματα και ότι άλλο μπορεί να δώσει παραπάνω ενδιαφέρον και σίγουρα η γλωσσά. Η επιλογή του να τραγουδήσει σε κάποια διάλεκτο των Τουαρέγκ μας δυσκολεύει! Πρώτον γιατί δεν καταλαβαίνουμε τίποτα δεύτερον γιατί είναι κάτι πολύ ξένο στα αυτιά μας. Για να ολοκληρώσω λίγοι θα εκτιμήσουν τον ήχο αυτό αλλά όσοι ψάχνονται να ακούσουν νέα και διαφορετικά πράγματα καλό είναι να το ακούσουν!
Έφτασε μεγάλη παρασκευή και ακόμα δεν έχω καταλάβει ότι έχουμε Πάσχα! Σκέψου ότι ούτε trailer δεν έχω δει ακόμα του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Κι όμως είμαι σίγουρος ότι κάπου παίζει. Δεν επανέρχομαι γιατί τα έχω ξαναπεί κατά το παρελθόν. Μόλις λοιπόν χθες το απόγευμα κατάφερα να πάρω λίγη τζούρα από τον Βαραββα! Αντονι Κουιν και δε συμμαζεύεται! Ναι τώρα το καταλαβαίνω έχουμε Πάσχα! Αλλά αυτό που συνεχίζω να μην καταλαβαίνω είναι γιατί δεν παίζουμε την ελληνική εκδοχή του βαραββα που τα σπάει!
Μετά τη δισκοκριτική του Harmonic, πάρε στα καπάκια την ανταπόκριση από τη συναυλία τους στην Αθήνα! Το κεντρικό πρόσωπο εννοείται ότι ήταν ο Lombardo, για αυτό φρόντισε τα τύμπανα να στηθούν μπροστά στη σκηνή, στην ίδια ευθεία με τους άλλους δυο της μπάντας. Αυτή ήταν η πώρωση της βραδιάς. Γιατί τον Lombardo τον έχουμε ξαναδεί ζωντανά και μάλιστα με τους Slayer, αλλά σκέψου ότι αυτή τη φορά πέρα από το σημείο που έστησε τα τύμπανα στη σκηνή, έπαιξε με ένα σχεδόν βασικό σετ τυμπάνων που δεν τον έκρυβε. Βάλε ότι το μαγαζί ήταν μικρό και τον είχες σε απόσταση αναπνοής, μπορούσες να διακρίνεις ακόμα και τις εκφράσεις του προσώπου του, την ένταση με την οποία έπαιζε , τις μπαγκέτες που έσπαγαν ή του γλίστραγαν από τα χέρια, αλλά εκείνος εκεί, το βιολί του, σφυροκοπούσε τα τύμπανα κι έκανε τον κατασκευαστή τους να καμαρώνει που άντεξαν στα χέρια του!
Έχοντας μόνο μια κυκλοφορία στο ενεργητικό τους ξέραμε τι θα ακούσουμε. Δηλαδή, όλο το Harmonic (παίζοντας τα τραγούδια σε γρηγορότερο tempo από αυτό του άλμπουμ), συν κάποια νέα τραγούδια όπως διαβάσαμε σε συνέντευξη του Lombardo και όσοι παρακολουθούν τα video της μπάντας στο youtube, γνώριζαν και για τη διασκευή του Symptom Of The Universe. Ξεκίνησαν χωρίς λόγια με τα τραγούδια να διαδέχονται το ένα το άλλο και ο μόνος λόγος που σταματούσαν ήταν για να διορθώσει τα τύμπανα ο Lombardo (είπαμε ότι άντεξαν άλλα σίγουρα ταλαιπωρήθηκαν). Τότε μόνο έβρισκε την ευκαιρία ο Tomaselli να πιάνει τη κουβέντα με τον κόσμο. Τελικά αποδείχτηκε ο πιο επικοινωνιακός κι ο πιο εκδηλωτικός, καθώς έζησε τη συναυλία με τον δικό του εκστατικό τρόπο! Ο Lombardo πέρα από το show που έδωσε πίσω από τα τύμπανα, αρκέστηκε μόνο σε χειρονομίες ευχαριστίας προς το κοινό που τον επευφημούσε, ενώ ο Nestler μόνο στην παρουσίαση της μπάντας.
Δεν περίμενα κι ούτε απογοητεύτηκα που δεν έπαιξαν τίποτα από Slayer, ούτε πιστεύω ότι αυτό δείχνει κάτι για τις μεταξύ τους σχέσεις. Απογοητεύτηκα περισσότερο από το κοινό (αυτό που κάποιος φίλος μου ονομάζει subuteo). Σίγουρα η μουσική των Philm δεν είναι η πιο συναυλιακή που μπορείς να βρεις, αλλά ρε φίλε, ακόμα κι όταν ακούς κάτι που δεν σου αρέσει, το πόδι σου το κουνάς κάποιες τουλάχιστον στιγμές στο ρυθμό της μουσικής.
Για να κλείσω τις εντυπώσεις μου από τη συναυλία, θα αναφερθώ και στη μπάντα που προηγήθηκε. Εννοείται ότι δεν τους είχα ξανακούσει τους Tardive Dyskinisia, αλλά διάβασα καλά πραγματάκια για αυτούς. Προσωπικά αυτού του είδους ο ήχος δεν μου αρέσει, αλλά όσοι γουστάρουν μπάντες τύπου Meshuggah μάλλον θα τους λατρέψουν! Μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια, με πολλές αλλαγές που χανόσουν. Δύσκολα τραγούδια για συναυλία! Αν και στριμωγμένοι στη μικρή σκηνή, έκαναν ότι καλύτερο για να ζεστάνουν το κοινό "subuteo". Μάταια όμως! Τι κι αν οι κιθαρίστες κοπανιόντουσαν, τι κι αν ο τραγουδιστής προσπαθούσε να πει κανα αστείο, τι κι αν έκραζε για την απάθεια του κοινού, τα αγάλματα έμεναν ακίνητα!
Κάπου είχα διαβάσει τον λόγο για τον οποίο οι Slayer χώρισαν τα τσανάκια τους με τον Lombardo αλλά ειλικρινά αυτή τη στιγμή ούτε που θυμάμαι τι είχα διαβάσει. Σίγουρα οι Slayer δεν έχουν ανάγκη τον Lombardo αλλά πολύ περισσότερο ο Lombardo δεν έχει ανάγκη τους Slayer. Αποδεικνύει συνεχώς ότι την ψάχνει σαν μουσικός και δεν βολεύεται κάτω από το επιτυχημένο label των Slayer. Με την επιτυχημένη συνεργασία του με τον Mike Patton στους Phantomas μας έδειξε τι είναι ικανός να κάνει Τώρα μπλέκει με δυο άλλους μουσικούς και το αποτέλεσμα είναι οι Philm και η πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα (κυκλοφόρησε το 2012) Harmonic. Ο Gerry Nestler παίρνει τη θέση στα φωνητικά και την κιθάρα ενώ ο Fransisco Tomaselli στο μπάσο συμπράττει καταπληκτικά με τον Lombardo δημιουργώντας ένα εκπληκτικό rythm session. Το άλμπουμ μπορεί να χαρακτηριστεί ως πειραματικό Από τα metal riff πηγαίνει σε τζαζ αυτοσχεδιασμούς και σε ψυχεδέλεια που θυμίζει την εποχή των 70s. Είναι από τους δίσκους που πρέπει να τους ακούσεις και δεύτερη και τρίτη φορά για να τους εκτιμήσεις πραγματικά. Οπότε μη βιαστείτε να τον κρίνετε Η παρέα του Lombardo θα κάνει κι ένα πέρασμα από την χώρα μας για δυο βραδιές και πραγματικά θα ήθελα να τους δω. Το εισιτήριο δεν είναι ακριβό οπότε ακόμα κι από περιέργεια αξίζει να πάτε!
Κι ενώ όλοι περιμέναμε εναγωνίως το νέο album των Τool βλέπουμε ότι κυκλοφορεί το νέο ΕΡ των Puscifer. Και σαν να μην έφτανε αυτό δια στόματος Keenan διαψεύδονται οι πληροφορίες ότι οι Tool έχουν έτοιμο υλικό. Τι συμβαίνει? Κανείς δεν ξέρει. Ίσως ο φίλτατος Maynard να το τσούζει λίγο παραπάνω με το κρασί που φτιάχνει στο κτήμα του στην California! Ίσως κι όχι. Σίγουρα πάντως όλο αυτό το σκηνικό μπορεί να επισκιάσει την κυκλοφορία του Donkey Punch The Night , το οποίο έρχεται μετά το αρκετά καλό Conditions Of My Parol, οπότε οι προσδοκίες είναι αρκετά υψηλές. Στο νέο αυτό EP υπάρχουν δυο νέα τραγούδια, το μέτριο Breathe και το αρκετά καλό Dear Brother και στην ουσία αυτές είναι οι δυο νέες κυκλοφορίες. Το ΕΡ ξεκινάει με μια εκτέλεση , όχι διασκευή , του Bohemian Rhapsody των Queen. Πραγματικά δεν ξέρω τι είχε στο κεφάλι του ο Keenan να κάνει. Αναπαράγει πιστά το αυθεντικό τραγούδι κι ενώ το λέει καλά, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να φτάσει τoν Mercury και από τη στιγμή που δεν πρόκειται για διασκευή, η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και ατυχής για τον συμπαθή Maynard. Το τέταρτο τραγούδι του ΕΡ είναι μια πραγματική διασκευή Πρόκειται για το Balls To The Wall των Accept. Εδώ πραγματικά ο Keenan του αλλάζει τα φώτα και το κάνει αγνώριστο. Φυσικά για τους κλασσικούς μεταλλάδες είναι μια πολύ κακή διασκευή αλλά εγώ την βρίσκω πολύ καλή. Μάλιστα, διάβασα κάποια συνέντευξη του που έλεγε, ότι ποτέ δεν κατάλαβε τι εννοούσε το τραγούδι, αλλά όταν τυχαία είδε το video clip του τραγουδιού με αυτό το 80's στήσιμο του, ήταν που σκεφτικέ να κάνει τη διασκευή. Τέλος για το φινάλε κάνει ένα διαφορετικό remix για τα τρία αυτά τραγούδια (Breath, Dear Brother καιBalls To The Wall) που προσωπικά το βρίσκω αδιάφορο.
Άλλη μια κυκλοφορία από τα τέλη του 2012! Το ντουέτο από το Ontario του Καναδά που παίζει blues rock, southern και garage punk περνάει στη δεύτερη κυκλοφορία του! Μετά το ομότιτλο άλμπουμ που για αυτό μπορείτε να διαβάσετε εδώ (ξέρω ότι θα το μετανιώσω) κυκλοφορούν το big beat '59. Παλιομοδίτικος κιθαριστικος ήχος που σε αντίθεση με τα όσα αναφέρω στην πρόσφατη ανάρτηση των troubled horse η παραγωγή σε γυρίζει 40 χρόνια πίσω! Αν και το ντεμπούτο τους μου φαίνεται καλύτερο το big beat '59 κρατάει το επίπεδο της μπάντας εκεί που το περιμέναμε. Κι επειδή οι black pistol fire δεν είναι κάποια γνωστή μπάντα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό η πρόταση μου είναι να ακούσετε και τα δύο άλμπουμ.
Δεν ήταν από τις ταινίες που σκόπευα να πάω να δω αλλά μια που μου προτάθηκε να πάω και μάλιστα από άτομο που δεν το περίμενα ποτέ να προτείνει τέτοια ταινία είπα γιατί όχι. Ο Kim Ki Duk δίνει από τον τίτλο το στίγμα της ταινίας. Pieta στα ιταλικά σημαίνει έλεος. Κοιτάζοντας όμως και την αφίσα είναι εμφανείς η αναφορά του στο γλυπτό του Μιχαήλ Άγγελου που απεικονίζει την Παναγία να κρατάει το νεκρό σώμα του Ιησού. Σκληρός ωμός και βίαιος παίρνει τη κάμερα στο χέρι κι ακολουθεί τον πρωταγωνιστή στα κλειστοφοβικά δρομάκια της παραγκούπολης στη σύγχρονη Σεούλ να σακατεύει και να σκοτώνει κόσμο με σκοπό την είσπραξη των χρημάτων που τους δάνεισε. Επικεντρώνεται κυρίως στον πόνο και στη θλίψη των ανθρώπων που χάνουν κάποιον δικό τους και στις κοινωνικές ανισότητες της σύγχρονης Κορέας , από τη μια οι τεράστιες πόλεις με τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους και τους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες κι από την άλλη οι μικρές παραγκουπόλεις με τα χαμόσπιτα , τους στενούς κακοφτιαγμένους δρόμους και τους ανθρώπους που παλεύουν να επιβιώσουν (κάτι πολύ επίκαιρο για εμάς στην Ελλάδα). Συχνά αναρωτιέται τι είναι το χρήμα και απαντάει πόνος , θάνατος , εκδίκηση , η πηγή όλων των κακών! Εκεί κάπου εμφανίζεται μια γυναίκα που ισχυρίζεται ότι είναι η μητέρα του ήρωα που τον παράτησε όταν ήταν μικρός. Παρά την αρχική του δυσπιστία πείθεται και τότε αρχίζει να αντιλαμβάνεται αξίες που τόσο καιρό αγνοούσε. Αν και το φιλμ κυλάει με αρκετό ενδιαφέρον στο πρώτο μέρος του η πραγματική του μαγεία ξετυλίγεται στο δεύτερο. Ακολουθώντας τη κλασσική φόρμα της αρχαιοελληνικής τραγωδίας κορυφώνει το δράμα προς το τέλος μέχρι να έρθει η κάθαρση για τον ηρώα! Τελικά καταφέρνει να σε πλημμυρίσει συναισθήματα , να σε σοκάρει , να σε κάνει να σκεφτείς.
Ως συνήθως τις πρώτες μέρες του νέου έτους μουσικά καλυπτόμαστε από τα τελευταία άλμπουμ του περασμένου χρόνου , από αυτά που δεν προλάβαμε να ακούσουμε ή αργήσαμε να ανακαλύψουμε. Πρώτη δισκοκριτική του νέου έτους είναι για μια κυκλοφορία του περασμένου χρόνου που καθυστέρησα να ακούσω.
Οι Troubled Horse είναι προϊόν της "βαριάς σουηδικής μουσικής βιομηχανίας" από μουσικούς γνωστούς από μπάντες του doom-stoner metal χώρου όπως οι witchcraft. Και εδώ ξεκινάει το μπλέξιμο Όσοι διαβάζοντας το όνομα των Witchcraft βιαστήκατε να βάλετε στο youtube να ακούσετε Troubled Horse χάσατε γιατί μάλλον θα απογοητευθείτε. Όσοι πάλι σταματήσατε να διαβάζετε στο σημείο που μπαίνει η τελεία μετά τη λέξη Witchcraft κακώς!
Οι Troubled Horse επιλέγουν τον παλιομοδίτικο rock ήχο κυρίως των 70s με κάποια στοιχεία blues και garage. Σε αντίθεση με αρκετές σύγχρονες πάντες η παραγωγή του άλμπουμ είναι πολύ φρέσκια και δεν προσπαθούν να αναπαράξουν τον καθεαυτού ήχο των 70s. Στιχουργικά μόνο μπορεί να θυμίσουν σε κάποια σημεία την doom καταγωγή της μπάντας. Το Step Inside χαρακτηρίζεται από τα ωραία riffs, τις όμορφες μελωδίες τον groov-ατο ήχο και τις μουσικές ικανότητες των μελών της μπάντας. Χωρίς να διεκδικεί δάφνες ποιότητας είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται πολύ ευχάριστα στο σύνολο του. Δεν ξέρω αν σε κανα χρόνο θα το θυμάμαι αλλά σίγουρα αυτή την εποχή όσες φορές και να το ακούσω το ευχαριστιέμαι.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
