κόκκινο σε μαύρο

Επιτέλους!!!

Εύρηκα!!!

Καιρό είχα να το φωνάξω δοκιμάζοντας ένα κρασί. Και να πεις ότι έψαχνα για κάτι δύσκολο…

Ένα κόκκινο κρασάκι να πίνετε φρέσκο. Ένα Αγιωργίτικο που να μην έχει περάσει βαρέλι ή που να μην έχει έντονο ξύλο. Ένα κρασί για το καθημερινό τραπέζι ρε αδελφέ!

Το Κόκκινο σε Μαύρο από το Κτήμα Μητραβέλα είναι μια εξαιρετική επιλογή που καλύπτει όλα κριτήρια και με το παραπάνω (αλλά πολύ παραπάνω). Θα το βρείτε και σε λογική τιμή, περίπου 5.50 – 6.00 ευρώ, και στην κάβα της γειτονίας και στο Super Market.

Πρόκειται για έναν οίνο Ονομασίας Προελεύσεως Ανωτέρας Ποιότητας - ή ΟΠΑΠ – Νεμέα (100% Αγιωργίτικο).

Το χρώμα του είναι κόκκινο-ρουμπινί.

Στην μύτη αρχικά κυριαρχεί η φράουλα που όμως δεν κρύβει το κεράσι (περισσότερο μαρμελάδα παρά φρέσκο) αλλά και κάποιες νύξεις πιπεριού, που μαρτυρούν μια έξυπνη χρήση ξύλου.

Στο στόμα είναι γενικά μεσαίου όγκου, αλλά στρογγυλό και με μαλάκες τανίνες.

Δοκιμάστε το ελαφρώς δροσερό (13-15 ^οC).

Συνοδεύει άνετα τα περισσότερα καθημερινά πιάτα της παραδοσιακής ελληνικής αλλά και μεσογειακής κουζίνας. Μην φοβηθείτε να το συνδυάσετε ακόμα και με ψάρι...

η χειρότερη μπύρα

Όπως θα έχεις καταλάβει μοναδικέ μου αναγνώστη (ένας ιντερνετικός ‘Συνασπισμός’ έχει καταντήσει αυτό το blog – μήπως σε λένε και Θανάση;) είμαι μεγάλος αλκοολικός, χειρότερος και από τον γνωστό μεθύστακα του ελληνικού κινηματογράφου Ορέστη Μακρή. Το οποίο σημαίνει ότι έχω δοκιμάσει τα απίστευτα αλκοολούχα προϊόντα. Σήμερα έφτασε η ώρα να σου διηγηθώ την χειρότερη εμπειρία μου.

Πριν από καιρό και ενώ βρισκόμουν στην σκανδιναβική χώρα που γνωστή για την παραγωγή της σε ψηλές, ξανθές καλλονές πήγα σε ένα super market και πήρα μερικές μπύρες για να έχω στο σπίτι. Ήταν μια εξάδα από την μπύρα που βλέπετε στην φωτογραφία. Το όνομα αυτής Pripps Bla Sommar Special. Που ο Θεός Διόνυσος να την κάνει σπέσιαλ! Τις βάζω στο ψυγείο και το βραδάκι πάω να πάρω μια για να πίνω ενώ διαβάζω. Την βάζω στο ωραίο μου ποτήρι και βλέπω τον ωραίο της αφρό και φτιάχνομαι. Κάθομαι στην καρεκλά μου. Παίρνω το ποτήρι να πιω μια γουλιά και...

Αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα...

Τι είναι αυτό το πράμα; Κάτι δεν πάει καλά. Κάτι έχει αυτή η μπύρα. Ή καλύτερα κάτι δεν έχει. Γυρνάω στην κουζίνα αδειάζω το ποτήρι στο νεροχύτη. Παίρνω μια δεύτερη μπύρα γεμίζω ένα άλλο ποτήρι. Πάνω που είμαι έτοιμος να ξαναδοκιμάσω πέφτει το μάτι μου στο νούμερο που γράφει στο κουτάκι της μπύρας. Γραμμένο με μαύρους αριθμούς σε κίτρινο φόντο διαβάζω 3.5 %. Μαύρο όπως το φόντο του blackpig.blogspot.com. Μαύρο σαν την μοίρα μου εκείνη την μαύρη μέρα. Μα είναι δυνατόν;  Μπύρα με αλκοολικό βαθμό μόλις 3.5 %; Τι νόημα έχει; Είναι σαν να μην έχει αλκοόλ. Το όριο που ο μέσος άνθρώπος αντιλαμβάνεται το αλκοόλ είναι περίπου 4 %. Όποιος δεν με πιστεύει ας την δοκιμάσει (αν έχει τα κότσια!). Μην ακούσω καμιά μαλακία ότι και οι μπύρες χωρίς αλκοόλ ωραίες είναι. Καλύτερα να πιω μουρουνέλαιο.

Και τις άλλες μπύρες πέταξα στα σκουπίδια στον κάδο για τα μέταλλα απορρίμματα, αφού πρώτα τις άδειασα στην τουαλέτα (δηλαδή εκεί που τους αξίζει). Και τα ποτήρια πέταξα στα σκουπίδια στον κάδο για το γυάλινα απορρίμματα. Και για ύπνο πήγα νωρίς-νωρίς. Και ένα σωρό εφιάλτες είδα.

Και το ερώτημα είναι: «Ποιος μαλάκας μάνατζερ, γιατί μανατζαρέος είναι, σκέφτηκε να ονομάσει αυτή την πήρα Special;»      

τα οινικά ροζέ του καλοκαιριού

Το καλοκαίρι έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να το προϋπαντήσουμε, παιδιά… με οίνους ροζέ.

Και τώρα τι πίνουμε; Το ξέρω οι περισσότεροι για το καλοκαιράκι προτιμούν τις μπύρες. Όπως και εγώ άλλωστε.  Όμως μπύρα, μπύρα, μπύρα... στο τέλος την βαριέσαι. Θέλεις κάτι διαφορετικό.

Καταρχήν μην ακούσω ουίσκι. Δεν πάει, δεν ταιριάζει, δεν κολλάει ρε αδελφέ! Αυτά τα πίναμε το 80. Και τότε πάλι λάθος κάναμε. Το ουίσκι δεν είναι για τις ζέστες. Ποσό μάλιστα τα γλυκά ουίσκι (ακούς πανόπτη;). Ούτε με σόδα, ούτε με κόλα, ούτε με πορτοκάλι, ούτε με τίποτα.  Τέλος.

Οι κυριότερες δεύτερες επιλογές είναι συνήθως βότκα με κάτι (αυτό και αν είναι πασέ! ένα ποτό χωρίς προσωπικότητα για μπεκρήδες χωρίς προσωπικότητα), ουζάκι (για τους παππούδες και τις γκόμενες καλό είναι), τσιπουράκι (γουστάρω, αλλά και πάλι προσωπικά το έχω συνδυάσει περισσότερο με το χειμώνα) και κρασάκι. 

Και ας μείνουμε στο τελευταίο. Το Κρασί. Όπως και να το κάνουμε ‘οίνος ευφραίνει καρδίαν’. Τι κρασί όμως να διαλέξεις? Ιδού η απορία. Για αυτό είμαστε εμείς, για να δίνουμε λύσεις. Τα τελευταία χρόνια ξανά-ανακάλυψα τα ροζέ και σύμφωνα με την άποψη μου ταιριάζουν γάντι στο καλοκαίρι. Καλόν είναι βέβαιά να μην πέσετε στο λούκι που πιστεύει ότι τα ρόζε είναι κάτι μεταξύ κόκκινου και λευκού οίνου. Μέγα λάθος που κάνουν πολλοί άπειροι καταναλωτές. Μια από τις μεγαλύτερες οινικές παρεξηγήσεις! Οι ροζέ οίνοι δεν είναι μια γκρίζα ζώνη αλλά μια ξεχωριστή κατηγορία οίνων που έχουν την δική τους προσωπικότητα.

 Ποια είναι όμως τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά των ροζέ οίνων; Το χρώμα τους ωραίο και ζωντανό, προδιαθέτει ευχάριστα. Η μύτη τους (τα αρώματα τους δηλαδή) έντονα φρουτώδες, με ποιο συνηθισμένα αρώματα το κεράσι, φράουλα, μύλο, βύσσινα, φραγκοστάφυλο  αλλά και ανθώδες αρώματα όπως τριαντάφυλλο και βιολέτες. Το στόμα, ότι καλύτερο για το καλοκαίρι, γεμάτο, με νεύρο και φρεσκάδα. Ενώ μπορούν να συνδυαστούν άνετα και με κρεατικά (η χαρά του μπάρμπακιου) αλλά και με ζυμαρικά και με σαλάτες (αρκεί να μην υπάρχει ξύδι) έως τυριά και λαχανικά. Με όλα τα πιάτα του καλοκαιριού. Για να μην πω ότι παντρεύονται καταπληκτικά με πιάτα της Άπω Ανατολής. Με λίγα λόγια οίνοι άκρως καλοκαιρινοί. Εξού και πίνονται στην νιότη τους, δηλαδή έως και 2-3 χρόνια μετά την χρονιά παραγωγής τους (άντε 4 και σε σπάνιες περιπτώσεις 5).

Και ας δώσω μερικά ονόματα. Ανάμεσα στους ελληνικούς οίνους ροζέ που ξεχωρίζω είναι   ο «Βυσσινόκηπος» του Γιώργου Παλυβού (ίσως το κορυφαίο), η ροζέ εκδοχή της «Βιβλία Χώρα» από το Παγγαίο, ο «Ερωδιός» του Μπαμπατζίμ, το «14-18» του κτήματος Γαίας, η «Ακακίες» του κυρ Γιάννη, το ροζέ του κτήματος Αμπελώνες Παπουτσή,

Αλλά και δυο ειδικά κρασιά το wanna be-ροζέ «Ξενόλο» του Γαβαλά από Σαντορίνη, και το ημίξηρο Αβέρωφ ροζέ, οπού λόγω οξύτητας του δεν καταλαβαίνεις εύκολα την λίγα αζύμωτα σάκχαρα του, γεγονός που το κάνει να συνδυάζεται εύκολα με τα περισσότερα πιάτα της Άπω Ανατολής. 

Στην υγειά μας 

ακούσατε-ακούσατε

Αποκλειστικό!

Ο ιός τρομοκράτης από το Μεξικό χτες ήρθε και στην Ελλάδα. Τα μάθατε. Το αποκλειστικό μας νέο δεν είναι αυτό όμως. Αυτό που φοβόταν όλος ο κόσμος πραγματοποιήθηκε στην χώρα μας. Ο ιός άλλαξε μορφή.

Ναι! Προσοχή!!!

Ο ιός άλλαξε μορφή.

Το εργατικό δυναμικό του blog βρήκε τον ιό με την νέα μορφή του στις Ελληνικές παραλίες. Τα άσχημα νέα είναι ότι δυστυχώς το μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού έχει πλέον προσβληθεί. Τα πιο άσχημα ότι θα πληγεί βαθιά ο τουρισμό μας.

Τα καλά νέα είναι ότι οι Έλληνες ως γνήσια παχύδερμα δεν κινδυνεύουν να πάθουν χειρότερα. Η νέα μορφή δεν πρόκειται να αυξήσει την θνησιμότητα μας. Άρα, αν δείτε τον ιό με την νέα μορφή του μην τον φοβηθείτε. Δώστε του ένα σουβλάκι και δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί σας. Tο εμβόλιο δεν κάνει τίποτα.

Τα συμπτώματα είναι απλά. Ούτε πυρετός, ούτε βήχας, ούτε φταρνίσματα, ούτε κόκκινα μάτια. Το εξής ένα:

Λιγούρα

μύθος ή πραγματικότητα

Φανταστείτε το τυπικότατο ελληνικό βουκολικό σκηνικό. Δεν είναι δύσκολο. Όλοι το έχουμε ζήσει πάνω κάτω.

Είχα πάει στο χωρίο σε μια από αυτές τις κοινωνικές εκδηλώσεις (Πάσχα, Χριστούγεννα, απόκριες, πανηγύρια, γάμους, βαφτίσια και κου λου που) που σε τραβάν από το μανίκι για να πας και δεν βλέπεις την ώρα να την κάνεις με ελαφρά - έως και γρήγορά - πηδηματάκια. Με γιαγιάδες, παππούδες, θείους, θείες και τους παρελκόμενους, που κάνουν τις άπειρες ερωτήσεις μονό και μόνο για να έχουνε θέμα να κουτσομπολεύουν όταν θα φύγουν όλοι και μέχρι την επόμενη εκδήλωση. Αυτές οι απίστευτές συζητήσεις όπου αρχίζουν με την φράση ‘για πες μου παιδάκι μου εσύ που ξέρεις...’ και τελειώνουν με την φράση ‘μμμ! σώπα, σώπα, δεν ξέρεις εσύ’.

Κατά τα γνωστά είχα βάλει το πιο ωραίο μου χαμόγελο (ο θεός να το κάνει...), είχα πιει το αμίλητο νερό και κοίταζα με το γνήσιο βλέμμα της αγελάδας το άπειρο. Ενώ όλα κυλούν ήσυχα και κατά τα γνωστά, έρχεται ένας παππούς, έτσι στο άκυρο, που νομίζει ότι παρατηρούσα τα χαμομήλια και μου λέει την έξεις ατάκα:

«Μα δεν το ξέρεις; Η παρουσία του χαμομηλιού μαρτυρά ότι στο συγκεκριμένο μέρος κάποιος έχει κατουρήσει!!!»

Και μένω κάγκελο!!!

Μου έρχονται και στο μυαλό και μερικές από τις τελευταίες αναρτήσεις περί τουαλέτας και...

Ώστε αυτό είναι το μυστικό. Για να φυτρώσει κάπου το χαμομήλι, κάποιος θα πρέπει να έχει κατουρήσει το χώμα. Ή κάποια, δεν τον έχω λόγο να πιστεύω ότι το χαμομήλι έχει αντιφεμινιστικές απόψεις. Εικόνες από χωράφια γεμάτα από χαμομήλια και παπαρούνες έρχονται στο νου μου. Παπαρούνες; Γιατί; Κάποιος λόγος θα υπάρχει. Περίοδος;

Ίσως να είναι το κρασί που έχω πιει, ίσως ο καθαρός αέρας αρχίζω και φαντάζομαι εικόνες περίεργες. Δεν έχω δα και συνηθίσει ούτε τον τόσο καθαρό αέρα χωρίς ίχνος καυσαερίου. Άσε που και ο ουρανίσκος μου δεν τις αντέχει και πολύ τα κρασιά χωρικής οινοποιήσεις, είναι για dom perignon vintage και πάνω. Φαντάζομαι άντρες να κατουράνε όρθιοι παντού στο χωριό. Φαντάζομαι γυναίκες κάθε ηλικίας καθισμένες να κατουράνε στο ύπαιθρο αλλά και στα χωράφια και στην μέση της πλατείας κάτω από το πλάτανο αργά το βράδυ. Φαντάζομαι ένα όργιο κατουρήματος παντού. Όλοι κατουράνε παντού. Σε πάρκα. Σε πεζοδρόμια. Στα βουνά. Τους λόγκους. Ναι! ναι! ακόμα και σε τουαλέτες. Σε τουαλέτες με ποτήρια. Σε τουαλέτες με νούμερα προτεραιότητας. Σε τουαλέτες γυναικών. Σε τουαλέτες αντρών. Σε τουαλέτες για τρανσέξουαλ.

Σκέφτομαι τα λίτρα από χαμομήλι που έχω πιει. Μου έρχεται στο μυαλό το χρώμα του ροφήματος. Και ξεροκαταπίνω.

Σκέφτομαι αυτό που μου έμαθε η γιαγιά μου, ότι αν το βράδυ δεν μπορείς να κοιμηθείς το να πεις μια κούπα από χαμομήλι καλμάρει τα νεύρα και κοιμάσαι αμέσως σαν πουλάκι. Μου έρχονται στο νου βράδια που στριφογυρίζω στο κρεβάτι προσπαθώντας μάταια να με πάρει ο ύπνος. Τις περισσότερες φορές αρκεί να πάω μια επίσκεψη στην τουαλέτα και να ανακουφιστώ με ένα κατούρημα.

Σκέφτομαι τα κάθε λογής προϊόντα που περιέχουν το φυτό. Ροφήματα, σαπούνια, σαμπουάν, κρέμες, αιθέρεα έλαια, κολόνιες... Σε τι κόσμο ζούμε;   

 μύθος ή πραγματικότητα;

jroña que jroña

      Έχετε κανένα φιλαράκι από την Ισπανία; Πείτε του καμία φορά αυτή την μαγική φράση ‘jroña que jroña’. Εκεί να δείτε γέλιο. Πρόκειται για μια διαφήμιση (Ναι! Ναι! Ναι! πραγματική) στην ισπανική τηλεόραση πριν από πολλά χρόνια. 

      Για όσους δε το γνωρίζουν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες το γιαούρτη είναι, όσον αφορά την υφή, κάτι μεταξύ γάλακτος και τυριού. Πολύ νερουλό. Όπως οι περισσότεροι ευρωπαίοι άλλωστε (χα!) Αλλά και άνοστο. Όπως οι περισσότεροι ευρωπαίοι άλλωστε (χαχα!). Εξού  και για να του δώσουν λίγο γεύση  προσθέτουν φρούτα, σπόρους, λαχανικά και κου λου που. Άσε που τα περισσότερα είναι γλυκά. Όσοι έχουν προσπαθήσει να κάνουν τζατζίκι στην Ιταλία, στην Γαλλία, στην Ισπανία, στο Βέλγιο, και κου λου που, με καταλαβαίνουν. Τα έχετε δει μιας και παρόμοια προϊόντα έχουν έρθει στα μέρη μας τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη το πρόβιο γιαούρτη, όπως το έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, είναι πιο πηκτό (στραγγισμένο) αλλά έχει και γεύση, άλλο αν καμιά φορά προσθέτουμε μελί ή γλυκά του κουταλιού. Αυτό το κάνουμε για να ισορροπήσουμε την έντονη γεύση του και όχι να του δώσουμε. Για αυτόν τον λόγω κάνει και θράση στο εξωτερικό. Όταν στας Ευρώπας λένε ‘greek yogurt’ εννοούν στραγγιστό γιαούρτη. Βλέπεις για αυτούς ένα τέτοιο προϊών είναι τυρί!!! Και μάλλον αν ήταν κίτρινο θα το έλεγαν κασέρι (χαχαχα!). 

     Τα έχουν μπερδέψει βεβαία, έβαλαν και το χεράκι τους οι μανατζαρέοι βεβαίως-βεβαίως (που να τους κοπεί από την ριζά) και προσπάθησαν να κάνουν ένα γιαούρτι (τύπου ελληνικού πρόβιου γιαουρτιού) λίγο πιο ουδέτερο στην γεύση και πιο κοντά στα γούστα των ευρωπαίων. Με αποτέλεσμα να κάνουν ένα γιαούρτη πιο άγευστο και από το total. Ότι πιο κοντά στο νερό δηλαδή. Και τα πουλάν αυτά τα προϊόντα ως  ‘greek yogurt’. Άρα; Έχει δίκιο η γιαγιά να είναι εξαγριωμένη.