μύθος ή πραγματικότητα

Φανταστείτε το τυπικότατο ελληνικό βουκολικό σκηνικό. Δεν είναι δύσκολο. Όλοι το έχουμε ζήσει πάνω κάτω.

Είχα πάει στο χωρίο σε μια από αυτές τις κοινωνικές εκδηλώσεις (Πάσχα, Χριστούγεννα, απόκριες, πανηγύρια, γάμους, βαφτίσια και κου λου που) που σε τραβάν από το μανίκι για να πας και δεν βλέπεις την ώρα να την κάνεις με ελαφρά - έως και γρήγορά - πηδηματάκια. Με γιαγιάδες, παππούδες, θείους, θείες και τους παρελκόμενους, που κάνουν τις άπειρες ερωτήσεις μονό και μόνο για να έχουνε θέμα να κουτσομπολεύουν όταν θα φύγουν όλοι και μέχρι την επόμενη εκδήλωση. Αυτές οι απίστευτές συζητήσεις όπου αρχίζουν με την φράση ‘για πες μου παιδάκι μου εσύ που ξέρεις...’ και τελειώνουν με την φράση ‘μμμ! σώπα, σώπα, δεν ξέρεις εσύ’.

Κατά τα γνωστά είχα βάλει το πιο ωραίο μου χαμόγελο (ο θεός να το κάνει...), είχα πιει το αμίλητο νερό και κοίταζα με το γνήσιο βλέμμα της αγελάδας το άπειρο. Ενώ όλα κυλούν ήσυχα και κατά τα γνωστά, έρχεται ένας παππούς, έτσι στο άκυρο, που νομίζει ότι παρατηρούσα τα χαμομήλια και μου λέει την έξεις ατάκα:

«Μα δεν το ξέρεις; Η παρουσία του χαμομηλιού μαρτυρά ότι στο συγκεκριμένο μέρος κάποιος έχει κατουρήσει!!!»

Και μένω κάγκελο!!!

Μου έρχονται και στο μυαλό και μερικές από τις τελευταίες αναρτήσεις περί τουαλέτας και...

Ώστε αυτό είναι το μυστικό. Για να φυτρώσει κάπου το χαμομήλι, κάποιος θα πρέπει να έχει κατουρήσει το χώμα. Ή κάποια, δεν τον έχω λόγο να πιστεύω ότι το χαμομήλι έχει αντιφεμινιστικές απόψεις. Εικόνες από χωράφια γεμάτα από χαμομήλια και παπαρούνες έρχονται στο νου μου. Παπαρούνες; Γιατί; Κάποιος λόγος θα υπάρχει. Περίοδος;

Ίσως να είναι το κρασί που έχω πιει, ίσως ο καθαρός αέρας αρχίζω και φαντάζομαι εικόνες περίεργες. Δεν έχω δα και συνηθίσει ούτε τον τόσο καθαρό αέρα χωρίς ίχνος καυσαερίου. Άσε που και ο ουρανίσκος μου δεν τις αντέχει και πολύ τα κρασιά χωρικής οινοποιήσεις, είναι για dom perignon vintage και πάνω. Φαντάζομαι άντρες να κατουράνε όρθιοι παντού στο χωριό. Φαντάζομαι γυναίκες κάθε ηλικίας καθισμένες να κατουράνε στο ύπαιθρο αλλά και στα χωράφια και στην μέση της πλατείας κάτω από το πλάτανο αργά το βράδυ. Φαντάζομαι ένα όργιο κατουρήματος παντού. Όλοι κατουράνε παντού. Σε πάρκα. Σε πεζοδρόμια. Στα βουνά. Τους λόγκους. Ναι! ναι! ακόμα και σε τουαλέτες. Σε τουαλέτες με ποτήρια. Σε τουαλέτες με νούμερα προτεραιότητας. Σε τουαλέτες γυναικών. Σε τουαλέτες αντρών. Σε τουαλέτες για τρανσέξουαλ.

Σκέφτομαι τα λίτρα από χαμομήλι που έχω πιει. Μου έρχεται στο μυαλό το χρώμα του ροφήματος. Και ξεροκαταπίνω.

Σκέφτομαι αυτό που μου έμαθε η γιαγιά μου, ότι αν το βράδυ δεν μπορείς να κοιμηθείς το να πεις μια κούπα από χαμομήλι καλμάρει τα νεύρα και κοιμάσαι αμέσως σαν πουλάκι. Μου έρχονται στο νου βράδια που στριφογυρίζω στο κρεβάτι προσπαθώντας μάταια να με πάρει ο ύπνος. Τις περισσότερες φορές αρκεί να πάω μια επίσκεψη στην τουαλέτα και να ανακουφιστώ με ένα κατούρημα.

Σκέφτομαι τα κάθε λογής προϊόντα που περιέχουν το φυτό. Ροφήματα, σαπούνια, σαμπουάν, κρέμες, αιθέρεα έλαια, κολόνιες... Σε τι κόσμο ζούμε;   

 μύθος ή πραγματικότητα;