Τι είναι Αριστούργημα?

Έχω αναρωτηθεί πάρα πολλές φορές για το πότε πρέπει να θεωρώ μια ταινία αριστούργημα, άξια μνημόνευσης.

Όταν το σενάριο είναι σφιχτό? Όταν ο σκηνοθέτης έχει τραβήξει τα πλάνα του? Όταν έχει την σφραγίδα του αγαπημένου σου δημιουργού? Όταν η κριτική του συμπαθέστατου Δημήτρη Δανίκα είναι από 8 και πάνω? Όταν, Όταν, Όταν? Αμέτρητες απορίες!!

Εκεί έρχεται η νέα ταινία του Almodovar (La Piel que Habito - Το δέρμα που κατοικώ) και σου κάνει την δουλειά. Στα ξεδιαλύνει όλα. Σου απαντάει ξεκάθαρα!!

Το αριστούργημα σε χτυπάει κατευθείαν στο συναίσθημα, στο υποσυνείδητο, σε κάνει απλά να μην το βγάζεις από το μυαλό σου! Σε καθηλώνει ώρες και μέρες συνεχόμενες να αναρωτιέσαι τι θέλει να πει ο ποιητής! Έτσι ακριβώς ενιωσα με την νέα ταινία του κομπανιέρο Πεδρο!!

Δε θα αποκαλύψω τίποτα για την πλοκή του έργου, αυτήν θα έχετε την ευκαιρία να την ξεμπερδέψετε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Θέλω απλά να ομολογήσω το θαυμασμό μου για αυτόν τον σκηνοθέτη, που αν και δεν τον έχω πολύ παρακολουθήσει, σε αναγκάζει με τούτο του δημιούργημα, κυριολεκτικά, να του υποκλιθείς! Με ένα μοναδικό τρόπο καταφέρνει να φτιάξει μία ταινία τόσο διατροφικά αποκρουστική αλλά συνάμα με ένα χαρακτήρα τόσο ανθρώπινο και τρυφερό! Εισάγει το φανταστικό αλλά παράλληλα δημιουργεί ένα αληθινό δράμα, στο οποίο αβίαστα συμπάσχεις. Στη σκέψη μου έρχονται αμέτρητες σκηνές του έργου, κάνοντάς με να το ζω μέσα μου ξανά και ξανά!

Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, άπιαστες!Ο Antonio Banderas στο ρόλο του πλαστικού χειρουργού σε κάνει να ανατριχιάζεις όποτε πιάνει κάποιο αιχμηρό αντικείμενο στα χέρια του ενώ η σαγηνευτική Elena Anaya αποτελεί την αποκάλυψη στο ρόλο του πειραματόζωου!Όμως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες δένουν απίστευτα με την όλη ιστορία.

Τώρα πια ξέρω και μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος!!Το χρωστάω όμως σε αυτές τις ταινίες, σε αυτούς τους δημιουργούς. Με κάναν να ξεχωρίζω το άριστο από το καλό!

This must be the place

Πλέον τον ρόλο μου τον έχω μάθει.

Λέω (και γράφω) την αποψή μου, η οποία είναι απόσταγμα σκέψης και ωρίμανσης, και όλοι μου την πέφτουν.

Έρχετε όμως το πλήρωμα του χρόνου και βγαίνω πάντα στο τέλος σωστός. Μα ποίος είμαι τέλος πάντων;

Πήγα και είδα λοιπόν το νέο φιλμ του Paolo Sorentino με τον Sean Penn. Το This must be the place.

O τίτλος του φιλμ είναι εμπνευσμένος από το ομώνυμο τραγούδι των Talking Heads (με τον David Byrne να υπογράφει το σαουντρακ και να συμμετέχει στην ταινία):

"And you're standing here beside me/I love the passing of time/Never for money/Always for love /Cover up and say goodnight . . . say goodnight/Home - is where I want to be/But I guess I'm already there/I come home - she lifted up her wings/Guess that this must be the place"

Πρόκειται για ένα καθαρά road movie, γυρισμένο σε Ιρλανδία και Αμερική από έναν Ιταλό.

Ο Sean Penn είναι ο Cheyenne, ένας πλούσιος και πρώην ροκ-σταρ. Πλέον ακροβατεί μεταξύ κατάθλιψης και βαρεμάρας. Όταν μαθαίνει πως ο πατέρας του είναι κοντά στον θάνατο, πηγαίνει στη Νέα Υόρκη να τον δει, αλλά δεν τον προφταίνει. Μετά από 30 χρόνια αποξένωσης των δύο αντρών, τώρα συνειδητοποιεί τα δεινά που τράβηξε ο πατέρας στο Άουσβιτς. Κάπου εκεί ξεκινά η αναζήτηση του ανά την χώρα ξεκινά, με πάθος για εκδίκηση.

Ο Sean Penn δημιουργεί έναν απίστευτο χαρακτήρα (θυμίζει έντονα τον Robert Smith των Cure) που πολλές στιγμές μοιάζει να βγαίνει τελείως από το φιλμ και να λειτουργεί αυτόνομα και παράλληλα.

Το This must be the place είναι γεμάτο ατάκες που αφορούν την ζωή χωρίς να είναι υπερβολικές. Μπορεί να συμφωνεις ή να διαφωνείς με αυτές, αλλά το σίγουρο είναι ότι σε όλη την διάρκεια του φίλμ δεν θα πάψεις να χαμογελάς.

Anthrax : Worship Music

Όταν είδα τους Anthrax στη Μαλακάσα μαζί με τους big four μου πέρασαν την εντύπωση ότι γούσταραν που έπαιζαν πάλι όλοι μαζί και που συμμετείχαν σε αυτή τη περιοδεία! Αυτός ήταν κι ένας καλός λόγος για να ακούσω το Worship Music. Πολλοί ήταν αυτοί που πιθανότατα λειτούργησαν με τα ίδια κριτήρια περιμένοντας να ακούσουν κάτι που θα θύμιζε τις εποχές του Among the Living ή του State of Euphoria και πιθανολογώ ότι απογοητεύτηκαν. Αν και δεν το είχαν σχεδιάσει έτσι οι Anthrax κατάφεραν και κέρδισαν χρόνο ακρόασης για το Worship Music έτσι ώστε να το ακούσουν ακόμα και οι πιο στενόμυαλοι. Εν τέλει αποδείχθηκε (ίσως κάποιοι να το είχαν διαβάσει και νωρίτερα) ότι τα τραγούδια υπήρχαν πριν το reunion με το Belladona και το album να είχε κυκλοφορήσει και νωρίτερα με άλλον τραγουδιστή. Σίγουρα θα απογοητεύτηκαν πολλοί! Το album αρχίζει φουριόζικα και δημιουργεί προσδοκίες. Ο ήχος θυμίζει λίγο τους παλιούς καλούς Anthrax εμπλουτισμένος με nu metal στοιχεία  μελωδικότατα ρεφρέν solos γράφοντας μερικά εμπνευσμένα τραγούδια. Στη συνέχεια όμως τα πράγματα αλλάζουν. Τα λίγα στοιχεία που θύμιζαν το παρελθόν εξαλείφονται αποκτώντας ένα πιο σύγχρονο metal ήχο με τραγούδια κυρίως μέτρια κάποια αδιάφορα και μερικά καλά.

Σε γενικές γραμμές το Worship Music δεν είναι κακό  απλά διαφορετικό από αυτό που πολλοί μπορεί να περίμεναν. Αυτό που κρατάω εγώ από αυτό το album είναι οτι οι Anthrax δεν πέφτουν στη παγίδα που έχουν πέσει όλες οι μπάντες που κάποτε μεσουρανούσαν να κυνηγάνε φαντάσματα του παρελθόντος. Να κυκλοφορούν δίσκους που μετά τη πρώτη ακρόαση να νιώθεις οτι δούλευες όλη μέρα σπάζοντας πέτρες σε κάποιο μεταλλείο(κάνει καλό λογοπαίγνιο). Δίσκους που σου μεταφέρουν το άγχος της μπάντας για επανάληψη της παλιότερης επιτυχίας τους! Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω οι Anthrax παρουσιάζουν όρεξη και φρεσκάδα που δείχνει το λόγο για τον οποίο ονόμασαν το album Worship Music. Κατά τη ταπεινή μου άποψη η προσπάθεια τους μπορεί να χαρακτηριστεί ως τίμια!