Israel vs Palestianian

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στη λωρίδα της Γάζας, μεταξύ των Ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων και του παλαιστινιακού λαού, σκέφτηκα να γράψω δύο λόγια για τον εθνικό ποιητή των παλαιστινίων Μαχμούντ Νταρουίς.

Γεννήθηκε σε ένα χωριό κοντά στο Ακρε το 1941. Ο ίδιος και η οικογένειά του εγκατέλειψαν το χωριό κατά την διάρκεια του πρώτου αραβο-ισραηλινού πολέμου που ξέσπασε όταν το Ισραήλ ιδρύθηκε τον Μάιο του 1948. Η οικογένειά του διέμεινε για λίγο στον Λίβανο πριν επιστρέψει στο νεοσύστατο ισραηλινό κράτος όπου διέμεινε σε καταυλισμό στη περιοχή τηςΓαλιλαίας στο βόρειο Ισραήλ επειδή βρήκε το χωριό τους κατεστραμμένο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ο Νταρουίς, που ήταν αγωνιστής για πολιτικά δικαιώματα και είχε φυλακιστεί αρκετές φορές από το Ισραήλ, αναχώρησε για να ενταχθεί στη Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) στον Λίβανο.

Το 1988 συνέγραψε την παλαιστινιακή διακήρυξη ανεξαρτησίας, την οποία ο τότε Παλαιστίνιος ηγέτης, Γιάσερ Αραφάτ, διάβασε στο Αλγέρι για να ανακοινώσει την δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στην Δυτική Οχθη και την Λωρίδα της Γάζας.

Παραιτήθηκε από μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΟΑΠ το 1993, μετά τις συμφωνίες του Οσλο που υπέγραψε με το Ισραήλ ο ηγέτης της ΟΑΠ, Γιάσερ Αραφάτ, και αφοσιώθηκε στην ποίηση. Τα ποιήματά του μαθαίνουν μαθητές σε όλο τον αραβικό κόσμο και χρησιμοποιούνται ως στίχοι για τραγούδια διάσημων Αράβων τραγουδιστών.

 Ο Νταρουίς, η ποιητική φωνή των Παλαιστινίων, δεν ζει πια. Εφυγε στο Χιούστον, κατά την διάρκεια επέμβασης ανοιχτής καρδιάς, στην οποία σημειώθηκαν επιπλοκές. Ηταν 67 ετών και θεωρούνταν κορυφαίος Αραβας ποιητής, μαζί με τον Αδωνη. Η Παλαιστίνη κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος και αποφάσισε να τον θάψει στη Γαλιλαία, στα παλαιστινιακά εδάφη, όπως ζήτησε και η μάνα του.

 Ο Νταρουίς, αν και ήταν υπέρ της συνύπαρξης ισραηλινών και παλαιστινίων, κατηγορήθηκε ωστόσο από ένα ποίημά του ότι προέτρεπε τους ισραηλινούς να φύγουν. Το ποίημα διαβάστηκε στην Κνεσέτ (βουλή) το 1988 από τον πρωθυπουργό Γιτζάκ Σαμίρ και ερμηνεύτηκε κατά γράμμα, όχι σαν ένα (σπουδαίο) έργο τέχνης, όπως και είναι:

 «Ω εσείς οι περαστικοί στις λέξεις, τις στιγμιαίες

Μαζέψτε τις αυταπάτες σας

Σ’ ένα παρατημένο χαντάκι

Και φύγετε

Γυρίστε το δείκτη του χρόνου

Στους καιρούς του «Χρυσού Μόσχου»

Και φύγετε

Εχουμε εδώ για σας

Ο,τι δεν επιθυμήσατε

Και ό,τι δεν είχατε

Εναν λαό που ματώνει για πατρίδα

Και μια πατρίδα που ματώνει για τον λαό της

(...)

Φύγετε από το σιτάρι μας

Από τη θάλασσά μας

Από τον αέρα μας

Από τη γη μας

Από το αλάτι μας

Από την πληγή μας»

 

 

Από τα λυρικά του μεσοδιαστήματα το πιο γνωστό ίσως ποιήμα του:

 

ΜΑΝΑ

 

Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου

Ο καφές της μάνας μου

Το άγγιγμά της

Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις

Μέρα τη μέρα 

Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου

Την ώρα του θανάτου μου

Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου

Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα

Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου

Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη

Που την αγίασαν τα βήματά σου

Δέσε μας μαζί

Με μια μπούκλα απ' τα μαλλιά σου

Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου

Μπορεί να γίνω αθάνατος

Μπορεί να γίνω Θεός

Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου

Αν καταφέρω και γυρίσω

Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου

Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου

Δίχως την ευχή σου

Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ

Μεγάλωσα πολύ

Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί

Για να βρω με τα χελιδόνια

Το δρόμο πίσω

Στην άδεια σου αγκαλιά.