RRRRubber και με πιάνουν ανατριχίλες

RRRRubber και με πιάνουν ανατριχίλες!!Οχ και τα λάστιχα του αυτοκινήτου μου έχουν πιάσει σχεδόν τετραετία!!όχι καλά μου Michelin δε θα σας παρατήσω, δεν θα αφήσω να σας κάψουν σε κάποια χωματερή (ή τουλάχιστον θα σας κάψω με τα ίδια μου τα χέρια για να είμαι σίγουρος ότι δε θα προκαλέσετε κανένα φονικό).

Rubber και δηλώνω ότι είχα καιρό να δω ταινία που μπορεί να χαρακτηριστεί cult, με όλη τη σημασία της λέξης. Το έργο είναι πραγματικά πολύ καλό, ειδικά αν μπορέσεις να το διαβάσεις πίσω από τις πρώτες γραμμές.

Το στόρυ μιλάει για ένα λάστιχο αγνώστων λοιπών στοιχείων (εταιρία κατασκευής, μέγεθος ζάντας κ.λ.π.) το όποιο ξυπνάει μέσα από λήθαργο, σε αμερικανική έρημο. Εκεί κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα, περιθωριοποιημένο και εγκαταλελειμμένο από τον ιδιοκτήτη του.

Αρχίζει να εκδηλώνει τα πρώτα του βίαια ένστικτα με θύματα ανυποψίαστους σκορπιούς, αράχνες, μπουκάλια νερού και μπύρας, τα όποια εξαφανίζει από προσώπου γης. Έτσι καταλαβαίνει το ρόλο του, το λόγο που ενεργοποιήθηκε ξανά. Πρέπει να πάρει εκδίκηση ενάντια στον εκδουλευτή του, άνθρωπο, που δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει το θεάρεστο έργο του (τα τουλάχιστον 40-50.000 χλμ που του έβγαλε στον δρόμο, χωρίς να πάθει ούτε μία πλαγιολίσθηση, όπως θα έλεγε και ο Τάκης Πουρναράκης). Η σουρεαλιστική διάθεση είναι παντού έκδηλη.

Η περαιτέρω πλοκή λίγο πολύ προβλεπόμενη, αρχίζει τους πρώτους του φόνους, η αστυνομία ψυλλιάζεται το δολοφόνο και αρχίζει το κυνηγητό. Ααα και μη ξεχάσω το κλασικό λαβ στόρυ, μιας και το αιμοβόρο λαστιχάκι μας έχει και την ρομαντική πλευρά του αφού ερωτεύεται το μελαχρινάκι που του εμφανίζεται τυχαίως μπροστά του.

Ο σεναριογράφος έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, δίνοντας ωραίες σκηνές οι οποίες βγάζουν πολύ γέλιο. Δεν μπορώ να μην μνημονεύσω την σκηνή της εισαγωγής με τον μπάτσο να εξηγεί τον «απουσία» λόγου ύπαρξης της ταινίας. Η σκηνή κορυφώνεται με τον τύπο να χύνει το ποτήρι με το νερό. Επίσης, βλέπουμε ένα λάστιχο να κρυφοκοιτάζει γκομενάκι που κάνει μπάνιο, το λάστιχο να χαλαρώνει μετά από ένα φονικό βλέποντας ντοκυμαντέρ του national geographic. Τέλος, κορυφαία και άκυρη σκηνή του έργου είναι εκείνη που ο αστυνόμος έχει μαζέψει την ομάδα του και για να τους δώσει την λεπτομερή περιγραφή του δολοφόνου, πιάνει γρύλλο και βγάζει το λάστιχο από το περιπολικό (θεϊκό).

Βέβαια, η ταινία εκτός του κωμικού cult χαρακτήρα της, θεωρώ ότι θέλει να περάσει και κάποια άλλα μηνύματα. Ο σκηνοθέτας είναι αρκετά αιχμηρός με το αμερικάνικο σινάφι του καθώς και το αντίστοιχο κινηματογραφικό κοινό. Το πόνημά του κοροϊδεύει ανοιχτά όλες αυτές τις παραγωγές της σειράς, τα αστεία θριλεράκια που δίνουν μασημένη τροφή στον θεατή χωρίς την στοιχειώδη πλοκή, με μόνο τέχνασμα την έννοια της ανατροπής. Αυτό το βλέπουμε καθαρά στην ταινία με την μεταμόρφωση του λάστιχου προς το τέλος της ταινίας. Ως άλλο ζόμπι το λάστιχο μεταμορφώνεται σε ποδήλατο ώστε να μπορέσει να γεμίσει το σενάριο.

Από την άλλη είναι καυστικό έναντι του αμερικάνικου κοινού, το οποίο χωρίς καμία κριτική σκέψη αποζητά όλο και περισσότερα σκουπίδια, λίγο ακόμη fast food (playmobil κατά προτίμηση, καταλαβαίνει μια ψυχή) για να διασκεδάσει. Καθαρή πάλι ένδειξη, το τέχνασμα με το οποίο ξεκάνει το κοινό της ταινίας, δηλητηριάζοντάς το ώστε να ξεμπερδέψει μια ώρα αρχύτερα με την ολοκλήρωση της υπόθεσης. Ούτε ο ίδιος ο σκηνοθέτας δεν αντέχει με την σαβούρα του. Βέβαια, στο τέλος, η βλακεία του αμερικάνου θεατή υπερνικά. Παραμένει ζωντανός και αλώβητος ώστε να μπορέσει και πάλι να διαιωνιστεί. Συμπερασματικά, δεν υπάρχει άλλη λύση για την κάθαρση από το να ξυπνήσουν τα λάστιχα όλης της γης και να επιτεθούν στο χόλιγουντ, έτσι ώστε να γλιτώσουμε όλοι (βλ. σκηνή τέλους).

Τελικά τα ελαστικά είναι φίλοι μας … αμολήστε τα στους δρόμους . Θα γίνουν φονικά!

Rubber rules