Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

H Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης


Ένας καλλιτέχνης που ζει και μεγαλουργεί σε μια μικρή πόλη φτάνει σε αδιέξοδο. Στον τομέα της τέχνης δεν είναι ευχαριστημένος με την δουλεία του, ενώ φαίνετε να αρέσει στο κοινό και τους κριτές. Με την γυναίκα του δεν τα πηγαίνει καλά και η ιδία παίρνει την κόρη τους και φεύγει για ένα μικρό ταξίδι στην Γερμανία ώστε να ζήσουν ένα μικρό διάστημα μακριά. Δεν γυρίζει ποτέ. Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να ζήσει μια νέα σχέση η οποία είναι επίσης προβληματική. Αρχίζει να ετοιμάζει την πιο μεγαλεπήβολη παράσταση που έγινε ποτέ, αλλά δεν φαίνετε να μπορεί να την ολοκληρώσει. 
Μην μου πείτε ότι αυτό τώρα δεν σας θυμίζει ελληνική ταινία 80ς. Την εποχή οπού έβγαιναν ένα σωρό ταινίες από καλούς σκηνοθέτες με ήρωα ένα ζωγράφο που η ζωή του έφτανε σε αδιέξοδο και δεν μπορούσε να ζωγραφίσει πια, ή ένα συγγραφέα που η ζωή του έφτανε σε αδιέξοδο και δεν μπορούσε να γράψει πια, ή ένα σκηνοθέτη που η ζωή του έφτανε σε αδιέξοδο και δεν μπορούσε να σκηνοθετήσει πια και κου λου που. Η αρχική ιδέα μπορεί να φαινόταν και συμπαθητική και η σκηνοθεσία καλή αλλά το σενάριο έμπαζε νερά από παντού και μετά το πρώτο μισάωρο βαριόσουν και την προχώραγες για να δεις το ανάλατο φινάλε ή την έκανες με ελαφρά πηδηματάκια...
Στην Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης (Synecdoche, New York) το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Ο Charlie Kaufman είναι μια ιδιοφυΐα όσον αφορά το σενάριο και το πως εξελίσσετε μια ιστορία γενικά. Τον λατρέψαμε μέσα από φιλμ όπως το Στο Μυαλό του Τζον Μαλκοβιτς  (Being John Malkovich - 2000), το Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου Μυαλού  (Confessions of a dangerous Mind - 2002) και το Η αιώνια Λιακάδα ενός καθαρού Μυαλού (Eternal Sunshine of the Spotless Mind - 2005). Τα σενάρια αυτά στα χέρια των σκηνοθετών Michel Gondry και Spike Jonze έδώσαν εξαιρετικά αποτελέσματα. Η ιδέα/σενάριο του φιλμ είναι καταπληκτική. Ο ήρωας μας προσπαθεί να ετοιμάσει ένα (ή το απόλυτο) αυτοβιογραφικό θεατρικό, με σκηνικά ένα αντίγραφο της Νέας Υόρκης σε φυσικό μέγεθος. Κατά την διάρκεια των προετοιμασιών το θεατρικό έργο μπερδεύεται με την πραγματική ζωή και φτάνει μέχρι και να την επηρεάσει, να την προκαταβάλει. Το παρελθόν συγχέεται με το παρόν αλλά και το μέλλον. Η ταινία εξελίσσετε σε πολλά επίπεδα με κορυφαίο την ιδιοφυής σάτιρα των υπαρξιακών αναζητήσεων των δημιουργών. Επιβάλετε να την δεις τουλάχιστον 2-3 φορές. Η αχίλλειος πτέρνα του πονήματος είναι η σκηνοθεσία. Σου δίνει την εντύπωση ότι στα χέρια του Gondry το αποτέλεσμα θα ήταν Η ΤΑΙΝΙΑ, το απόλυτο φιλμ της δεκαετίας. Βέβαια είναι η πρώτη απόπειρα του Kaufman και τον συγχωρούμε (άμα είναι ανώτερος ο άνθρωπος...).
Όπως έγραψα η ταινία έχει απίστευτο και υποχθόνιο χιούμορ, και θα ήθελα να κλείσω το κείμενο με την απόλυτη ατάκα του φιλμ. Ο ήρωας έχει πάει στο νοσοκομείο για να επισκεφτεί την κόρη του η οποία, μετά από μια άσωτη ζωή, πνέει τα λοίσθια και του λέει: «Αν δεν μου ζητήσεις συγχώρεση πως περιμένεις να σε συγχωρέσω;».

3 σχόλια:

blackpig είπε...

Α ρε θείο με τα υπαρξιακά σου δράματα!

panagos είπε...

oxi, den exw dei to 8 1/2 tou felini

panagos είπε...

epeidi kapoios den katalabe.
goustarw apisteuta to film.