Τέλος του χρόνου και όλοι καταρτίζουν λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Μόνο που φέτος τελειώνει κι η δεκαετία οπότε οι λίστες είναι δύο . Εγώ δεν είμαι λάτρης αυτής της πρακτικής δηλαδή να κατατάσσω τα άλμπουμ σε κάποια σειρά αναλόγως του πόσο μου άρεσε η όχι κάποιο άλμπουμ , αν θα είναι δέκα ,είκοσι ή μόνο πέντε . Αλλά έτσι για το καλό θα γράψω για τα άλμπουμ που « έλιωσα» τη χρονιά που μας πέρασε , όσα είναι αυτά και με τυχαία σειρά.
Μάλλον είναι το άλμπουμ που άκουσα περισσότερο αυτή τη χρονιά. Σε όρους βινυλίου θα έλεγα ότι το έλιωσα. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο κάτι καινούριο αλλά είναι σκέτη απόλαυση ,το ακούς και σου φτιάχνει το κέφι, ξορκίζει τα Νεφελίμ που σου γαμάνε τη μέρα!
Τι θα ακούσεις? Το καταλαβαίνεις από το εξώφυλλο , το ψυλλιάζεσαι από τον τίτλο του άλμπουμ. Σαφείς αναφορές στο θρυλικό supershitty to the max των hellacopters (αμφότεροι Σουηδοί), όπως και στους motorhead. Δεν το κρύβουν, το δηλώνουν ευθαρσώς το χαίρονται και το κάνουν σωστά.
Δεν έχουν στόχο να σε προβληματίσουν, ούτε να επιδείξουν τις τεχνικές τους ικανότητες, ούτε να γράψουν τραγούδια σύνθετα και πολυεπίπεδα. Στόχος είναι να απολαύσεις αυτό που θα ακούσεις από την αρχή μέχρι το τέλος, να μη σε κουράσει, να σου φτιάξει τη διάθεση.
Βαβουριάρικο πάνκικο σε ασταμάτητες, τρελές ταχύτητες, το rock n roll όπως το οραματίστηκε ο Lemmy!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου