ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΙΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Την ίδια στιγμή που ο κρατικός μηχανισμός καθησυχάζει του πολίτες για τη γρίπη των χοίρων γράφω και γω για να καθησυχάσω του αναγνώστες γκουχ γκουχ... ΌΧΙ! δεν είναι βήχας από τη γρίπη των χοίρων μάλλον τσιγαρόβηχας. ΝΑΙ σε πείσμα αυτών που προσπαθούν να μας κόψουν το βήχα εμείς βήχουμε! Τέλος πάντων αγαπητέ και ανώμαλε (για να διαβάζεις αυτό το site) αναγνώστη σε ενημερώνω ότι το μαυρογούρουνο είναι καλά και ανθεκτικό σε οποιαδήποτε ασθένεια! Δεν καταλαβαίνει τίποτα! Και πως άλλωστε θα μπορούσε αυτό το σκληρόπετσο γουρούνι να πάθει κάτι! Θα συνεχίσει ακάθεκτο να σας ταλαιπωρεί όλους με την ύπαρξη του και μόνο! Κλείνω την ανακοίνωση (που κατέληξε σε μανιφέστο) με το πιο παλιό και κλισέ σύνθημα που υπάρχει.. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΥΓ:Θείο μπήκες βλέπω δυναμικά και δημιουργικά στο κόλπο!Εύγε!

Κάτι του λείπει...

     Που είναι οι προφήτες;

   Τι γίνετε ρε παιδία; Έχουμε όλα τα αιτία, όλες τις αφορμές, αλλά λείπει το αποτέλεσμα. Αν θυμάμαι καλά σ’ εποχές που είχαμε πολλά προβλήματα, όπως καταστροφικούς σεισμούς (βλέπε Ιταλία Aquila), οικονομικά προβλήματα (βλέπε οικονομική κρίση), κοινωνικές αναταραχές (βλέπε δεκεμβριανά 2008), νέες αρρώστιες (βλέπε γρίπη των χοίρων) αλλά και ξαφνικούς θανάτους, πυρκαγιές, πλημμύρες, το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό και κου λου που..., όλο και κάποιος προφήτης (ή παπάς ή μοναχός) εμφανίζονταν και έλεγε ότι αυτά είναι σημάδια ότι έρχεται το τέλος του κόσμου, η μέρας της κρίσης. Ότι πρέπει να πάμε όλοι εκκλησία να προσευχηθούμε, να νηστέψουμε, να μεταλάβουμε, να πιστέψουμε και να του δώσουμε όλα μας τα υπάρχοντα για να σωθεί η ψυχή μας. Τι έγινε; Δεν πουλάνε πια;

  Βέβαια πάλι καλά. Εμείς δεν πρέπει να φοβόμαστε. Είμαστε ορθόδοξοι. Έχουμε τον καλό θεούλη να μας προστατεύει... Βεβαία, βεβαία. Τι; Ψέματα να πω; Αφού μας τα έλεγε ο πρώην, ο αρχιεπίσκοπος ντε! ο Χρυσόδουλος. Ο καλός, ο αγαθός, ο Θεούλης εμάς τους Έλληνες μας αγαπάει και μας προστατεύει. Δεν θα μας αφήσει να πάθουμε κακό. Τους άλλους όμως, τους άπιστους, τους κακούς, τους αλλόθρησκους, που πάνε και δίνουν το οβολό τους αλλού, τους έχει χεσμένους. Μόνο για εμάς έχει κάνει κράτηση, πρώτη θέση στον Παράδεισο. Οι άλλοι θα πάνε κόλαση. Καλός και αγαθός είπαμε ότι είναι ο καλός ο θεούλης, δεν είπαμε ότι δεν είναι ρατσιστής... Ίσως για αυτό και ο νυν είναι σε διαρκή κατάθλιψη, το Ιερόν-emo ντε! (για σου ρε Τζιμάκο γλωσσοπλάστη).

   Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι εμείς ο σούπερ-ντούπερ-ύπερ κωλόφαρδος λαός, εκτός από τον καλό θεούλη έχουμε και την Θώδη. Την φωνή του Θεού. Την απεσταλμένη του να μας σώσει από κάθε κακό. Αμ’ πως! 

Γριπιασμένο γουρουνάκι;

Αφού δεν κάνει ο ‘μπαμπάς’ την ανακοίνωση θα την κάνει ο ‘θείος’.

Όχι, όχι! Το δικό μας γουρουνάκι δεν έχει γρίπη. Χαίρει άκρας υγείας. Μην το φοβάστε. Ούτως ή αλλιώς δεν είναι ούτε από Αμερική ούτε από Μεξικό. Είναι μπλακ το λέει και το όνομα του. Μαύρο, αράπικο, ταμ-ταμ-ταμ! Από Αφρική ντε! Άρα πολύ μακριά από της γριπιασμένες χώρες. Επιπλέον του έχουμε κάνει όλα τα εμβόλια και τώρα σκεφτόμαστε να του βάλουμε και μάσκα. Όπως στο κοκοράκι της φωτογραφίας. Το χρώμα της πιστεύω θα πρέπει να είναι κόκκινο γιατί υποστηρίζουμε Παγκράτι (το ‘πιασες;), Τι τύπο μάσκα δεν ξέρω. Περιμένω την ‘πατέρα’ να ετοιμάσει μια φωτογραφία με το γουρουνάκι να φορά μάσκα... 

H Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης

Ένας καλλιτέχνης που ζει και μεγαλουργεί σε μια μικρή πόλη φτάνει σε αδιέξοδο. Στον τομέα της τέχνης δεν είναι ευχαριστημένος με την δουλεία του, ενώ φαίνετε να αρέσει στο κοινό και τους κριτές. Με την γυναίκα του δεν τα πηγαίνει καλά και η ιδία παίρνει την κόρη τους και φεύγει για ένα μικρό ταξίδι στην Γερμανία ώστε να ζήσουν ένα μικρό διάστημα μακριά. Δεν γυρίζει ποτέ. Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να ζήσει μια νέα σχέση η οποία είναι επίσης προβληματική. Αρχίζει να ετοιμάζει την πιο μεγαλεπήβολη παράσταση που έγινε ποτέ, αλλά δεν φαίνετε να μπορεί να την ολοκληρώσει. 

Μην μου πείτε ότι αυτό τώρα δεν σας θυμίζει ελληνική ταινία 80ς. Την εποχή οπού έβγαιναν ένα σωρό ταινίες από καλούς σκηνοθέτες με ήρωα ένα ζωγράφο που η ζωή του έφτανε σε αδιέξοδο και δεν μπορούσε να ζωγραφίσει πια, ή ένα συγγραφέα που η ζωή του έφτανε σε αδιέξοδο και δεν μπορούσε να γράψει πια, ή ένα σκηνοθέτη που η ζωή του έφτανε σε αδιέξοδο και δεν μπορούσε να σκηνοθετήσει πια και κου λου που. Η αρχική ιδέα μπορεί να φαινόταν και συμπαθητική και η σκηνοθεσία καλή αλλά το σενάριο έμπαζε νερά από παντού και μετά το πρώτο μισάωρο βαριόσουν και την προχώραγες για να δεις το ανάλατο φινάλε ή την έκανες με ελαφρά πηδηματάκια...

Στην Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης (Synecdoche, New York) το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Ο Charlie Kaufman είναι μια ιδιοφυΐα όσον αφορά το σενάριο και το πως εξελίσσετε μια ιστορία γενικά. Τον λατρέψαμε μέσα από φιλμ όπως το Στο Μυαλό του Τζον Μαλκοβιτς  (Being John Malkovich - 2000), το Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου Μυαλού  (Confessions of a dangerous Mind - 2002) και το Η αιώνια Λιακάδα ενός καθαρού Μυαλού (Eternal Sunshine of the Spotless Mind - 2005). Τα σενάρια αυτά στα χέρια των σκηνοθετών Michel Gondry και Spike Jonze έδώσαν εξαιρετικά αποτελέσματα. Η ιδέα/σενάριο του φιλμ είναι καταπληκτική. Ο ήρωας μας προσπαθεί να ετοιμάσει ένα (ή το απόλυτο) αυτοβιογραφικό θεατρικό, με σκηνικά ένα αντίγραφο της Νέας Υόρκης σε φυσικό μέγεθος. Κατά την διάρκεια των προετοιμασιών το θεατρικό έργο μπερδεύεται με την πραγματική ζωή και φτάνει μέχρι και να την επηρεάσει, να την προκαταβάλει. Το παρελθόν συγχέεται με το παρόν αλλά και το μέλλον. Η ταινία εξελίσσετε σε πολλά επίπεδα με κορυφαίο την ιδιοφυής σάτιρα των υπαρξιακών αναζητήσεων των δημιουργών. Επιβάλετε να την δεις τουλάχιστον 2-3 φορές. Η αχίλλειος πτέρνα του πονήματος είναι η σκηνοθεσία. Σου δίνει την εντύπωση ότι στα χέρια του Gondry το αποτέλεσμα θα ήταν Η ΤΑΙΝΙΑ, το απόλυτο φιλμ της δεκαετίας. Βέβαια είναι η πρώτη απόπειρα του Kaufman και τον συγχωρούμε (άμα είναι ανώτερος ο άνθρωπος...).

Όπως έγραψα η ταινία έχει απίστευτο και υποχθόνιο χιούμορ, και θα ήθελα να κλείσω το κείμενο με την απόλυτη ατάκα του φιλμ. Ο ήρωας έχει πάει στο νοσοκομείο για να επισκεφτεί την κόρη του η οποία, μετά από μια άσωτη ζωή, πνέει τα λοίσθια και του λέει: «Αν δεν μου ζητήσεις συγχώρεση πως περιμένεις να σε συγχωρέσω;».

Χούφτωσ’ την - Χούφτωσ’ την

Φανταστείτε τώρα μια μεγάλη αντροπαρέα, 17 ανδρών, σ’ ένα σπιτάκι πάνω στο βουνό να συζητούν. Μεταξύ τους δεν υπάρχουν πολλά κοινά. Αν εξαιρέσεις την ενδυμασία δεν μπορείς να βρεις καμία άλλη ομοιομορφία μεταξύ τους, εξωτερική ή εσωτερική. Όλοι είναι Έλληνες, ή μάλλον καλύτερα μιλούν ελληνικά. Διάφορες ηλικίες, από 20 έως 30. Διαφορετικές καταγωγές που καλύπτουν όλη την Ελλάδα, από της Σέρρες μέχρι την Ασπυπάλαια.  Νησιώτες, βουνίσιοι, πεδινοί, χωριάτες, πρωτευουσιάνοι... Διαφορετικά βιώματα, διαφορετικά επαγγέλματα, διαφορικοί χαρακτήρες και για να μην πολυλογούμε γενικά ‘Διαφορετικοί’.

Επιπλέον, δεν έχουν πάει στο σπιτάκι με δική τους θέληση, αλλά τους έχουν στείλει εκεί. Ας πούμε για δουλεία. Δεν έχουν και πολλά να κάνουν. Προσπαθούν να βρουν κοινά ενδιαφέροντα για να συζητήσουν και να περάσει η ώρα τους ευχάριστα ή όσο δυνατό ποίο γρήγορα και ποίο ανώδυνα. Οι συζητήσεις κυμαίνονται από το ποδόσφαιρο, που οδηγούν σε αδιέξοδό, και την πολιτική, όπου συμφωνούν ότι όλοι οι βουλευτές είναι άχρηστοι, μέχρι την τηλεόραση, όπου όλα τα βλέπουν αλλά τίποτα δεν τους αρέσει, τους βλάκες, όπου βρίσκονται παντού αλλά όχι ανάμεσά τους, και τα οικονομικά, όπου ψάχνουν να βρουν μια εύκολη δουλειά που να βγάζεις τρελό χρήμα.

Φυσικά μιλούν για γυναίκες και μουσική και κατά κάποιο περίεργο τρόπο τα συνδυάζουν. Πως; Η συζήτηση πάει στους πρώτους έρωτες και στα πρώτα πάρτι. Θυμούνται ότι περίμεναν να έρθει η στιγμή των ‘σλόου’ τραγουδιών, που κάποιος ονομάζει ακόμα ‘μπουζ’, για να έρθουν κοντά τα σώματα και να πιάσουν τα χέρια δουλειά... Θυμούνται τους φίλους, αλλά και μια εσωτερική φωνή, να τους ψιθυρίζουν «-χουφτωσ’την, -χουφτωσ’την». Κάπως έτσι φτάνουν στο θέμα: τυπικά τραγούδια ‘χουφτωσ’την-χουφτωσ’την’. Τους είναι πολύ εύκολο να θυμηθούν εκατοντάδες αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά τραγούδια αλλά δυσκολεύονται στο να βρούνε ελληνικά. Ίσως το ‘Φιλαράκι’ του Ανδρέα Μικρουτσικού με την Σοφία Βόσου να είναι το κορυφαίο. Ένα μάλλον χαζό τραγουδάκι, όπου πλέον σε κανέναν δεν αρέσει. Παρόλα αυτά θεωρούν ότι η απλή του μελωδία και το μικρό ρεφρέν επαναλαμβανόμενο 1000000000000 φορές έχει μέχρι και σήμερα μια μεταφυσική χουφτωσ’την-χουφτωσ’την δύναμη. Είναι όμως το κορυφαίο χουφτωσ’την-χουφτωσ’την ελληνικό τραγούδι;

Ζητάνε λοιπόν την συνδρομή σας. Για προσπαθήστε να τους θυμίσετε αλλά ελληνικά χουφτωσ’την-χουφτωσ’την τραγούδια. Ίσως μπορέσουν να φτιάξουν και ένα τοπ-10.

ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Ήρθε λοιπόν το Πάσχα και φέτος και θα τιμήσουμε όλες τις παραδόσεις που το συνοδεύουν όπως κάθε χρόνο γίνεται! Νηστεία, προσευχή (πάνω από όλα), δυναμιτάκια την ανάσταση, μπόλικο φαΐ, μαγειρίτσα, σουβλιστό αρνί, κοκορέτσι άλλα το σημαντικότερο κομμάτι της παράδοσης μας είναι η σειρά ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ και βέβαια όλα τα άλλα έπη που απλά αναπαριστούν την εποχή εκείνη που προβάλει η τηλεόραση μας κάθε Πάσχα. Ο μανδύας, Δημήτριος και μονομάχοι, Μπεν Χουρ, Βαραββάς, Σπάρτακος κ.α. Έχουν πλέον γίνει παράδοση ενισχύουν τη πίστη μας μας δίνουν τη δυνατότητα να βιώνουμε το Πάσχα ευλαβικά και με κατάνυξη! Είμαι σίγουρος ότι αν κάποιος αποφασίσει να απαγορεύσει αυτές τις ταινίες η εκκλησία θα αντιδράσει άσχημα θα ξεκινήσει νέο ανένδοτο αγώνα ενώ και το ΛΑΟΣ θα διαμαρτυρηθεί στη βουλή! Τέλος πάντων θέλοντας να συμμετάσχω και γω στον παραδοσιακό εορτασμό του Πάσχα σας δίνω να δείτε δυο μικρά κομμάτια από μια ταινία σχετική που όμως κανένα κανάλι δεν την έχει παίξει και ούτε πρόκειται (όχι μέσα στο Πάσχα τουλάχιστον)! Γιατί άραγε?

Τη Νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη

     Έτσι για αρχή. Έτσι ξαφνικά. Έτσι κατά ‘τύχη’… στην διάρκεια γυρισμάτων ενός ντοκιμαντέρ αποκαλύπτεται ότι ένας έλληνας μετανάστης έγινε μαρτυράς μιας συνάντησης δυο μεγάλων ποιητών στο υπερωκεάνιο Σατούρνια, του Φ. Πεσσόα και του Κ. Καβάφη. Και εγένετο το καλύτερο ελληνικό φιλμ της φετινής σοδιάς.

    Συνήθως αυτό που βλέπουμε κα8ε χρόνο είναι ελληνικές ταινίες γυρισμένες με κινηματογραφική τεχνική αλλά με τηλεοπτική αισθητική. Από αυτό τον κανόνα κάποιες καταφέρνουν να ξεφύγουν.  Πριν από λίγο καιρό είδα το ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου ‘Τη Νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη’. Ένα έργο που αρχίζει ως ντοκιμαντέρ και σιγά-σιγά μεταλλάσσεται σε ταινία μυθοπλασίας.

    Ένας ‘μύθος’ αρκεί να αλλάξει την ροή της ταινίας, και όχι μόνο. Στην αρχή η ταινία μας εισάγει στον κόσμο και το έργο των δύο ποιητών αφηγώντας μας την καλλιτεχνική και βιωματική συγγένεια τους. Αυτό γίνετε με την παράλληλη παρουσίαση των διαδρομών τους, από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι την καλλιτεχνική τους ενηλικίωση. Η ταινία προβάλλει το καθαρό ντοκιμαντερίστικο πρόσωπο της και συνοδεύεται μ’ ένα (ίσως) δικαιολογημένα αργό ρυθμό, ντυμένο με εξαιρετικά ατμοσφαιρικές εικόνες. Εκεί που το φιλμ πάει να κάνει κοιλία και αρχίζεί να κουράζει, μπαίνει στο πλάνο ο τρίτος πρωταγωνιστής της παρέας, ο Καπόπουλος, ένα πρόσωπο φανταστικό, ένας απλός άνθρωπος. Ο μύθος παίρνει 'σάρκα και οστά', και καθώς η μυθοπλασία ξετυλίγεται σιγά-σιγά η ροή και το υφός της ταινίας αλλάζει, μετασχηματίζεται σ’ ένα ατμοσφαιρικό ιδιότυπο ‘θρίλερ’. Ο θεατής αδημονεί να μάθει τις λεπτομέρειες της συνάντησης των δυο ποιητών και τις συνέπειες της. Ο Χαραλαμπόπουλος αφηγείται αυτή την ‘φυσική’ συνάντηση μάλλον ερασιτεχνικά και αλλά τίμια. Παράλληλα με την ‘φυσική’ συνάντηση, του Πεσσόα με τον Καβάφη, λαμβάνει χώρα μια ‘πνευματική’ συνάντηση: ένας υποθετικός διάλογος διαμέσου των ποιημάτων και κατ’ επέκταση του ριζικού φαντασιακού, του πνεύματος, των δυο πρωταγωνιστών που εξυψώνει το φιλμ δίνοντας του απίστευτη δύναμη και δυναμική. 

   Τέλος, πρέπει να τονιστεί η εξαιρετική ερμηνεία του ηθοποιού Δημήτρη Οικονομίδη στο ρόλο του Πεσσόα.

    Εξαιρετική ταινία. Πραγματικά αξίζει να την δει κανείς στις κινηματογραφικές αίθουσες για όσο καιρό ακόμα θα προβάλατε. 

LAST DRIVE ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...

                                             
'Εχουν περάσει δύο χρόνια από εκείνο το μαγικό τριήμερο του Μαΐου του 2007. Τότε που ο Καλοφωλιάς ορμούσε στη σκηνή φωνάζοντας "μας θυμάστε?". Όχι μόνο τους θυμόμασταν αλλά περιμέναμε δώδεκα χρόνια για αυτή τη στιγμή. Αυτή η βραδυά είχε κάτι το μοναδικό! Η αναμονή τα τραγούδια η παρέα οι αναμνήσεις το κέφι! Αποτέλεσμα αυτού του τριημέρου ηταν ενα live cd-dvd με τίτλο Time Is Not Important αλλά και ένα διήμερο συναυλιών το 2008. Η μαγεία της πρώτης χρονιάς είχε χαθεί αλλά κανείς δεν λέει όχι στους Last Drive ! 

Συνεπείς στο ραντεβου τους και φέτος οι Last Drive θα δώσουν το παρών στη σκηνή του

 Gagarin για δυο συναυλ'ιες 15 & 16 Μαΐου ενω οπως πάντα θα δώσουν και μια συναυλία στη Θεσσαλονίκη στη σκηνή του Μύλου στις 9 Μαΐου.

Πέρα απο τις συναυλίες η είδηση είναι οτι σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει και το καινούριο τους cd (τραγούδια είχαμε ακούσει στις συναυλίες του 2008 ) με τίτλο Heavy Liquid και αρχικά θα πωλήτε στις συναυλίες τους (να κρατάτε λεφτά).