Βόηθα Παναγιά μου, ο Αντίχριστος!

Είχα τόση μεγάλη αγωνιά να δω τη νέα ταινία του Τρίερ. Ενός σκηνοθέτη από τους πιο καταξιωμένους στην Ευρώπη και απτούς αγαπημένους μου (Δαμάζοντας τα κύματα και Dodgville). Οι κριτικές που είχα διαβάσει, αντιφατικές. Άλλες το θεωρούσαν ως ένα αριστούργημα της 7^ης τέχνης και άλλες ένα σκουπίδι του «απατεώνα» σκηνοθέτη. Δεν επηρεάστηκα από αυτές κ θέλησα να το δω.

Δεν ξέρω τι πετριά έφαγε ο Τρίερ με την κατάθλιψη του κ έγραψε αυτό το έργο, αλλά εγώ δεν μπορώ παρά να στρατευθώ στην δεύτερη κατηγορία κριτικών. Το έργο είναι για τα μπάζα και παρακαλώ τον ίδιο τον Τρίερ να το μαζέψει από τις κινηματογραφικές αίθουσες.

Δεν θα ασχοληθώ με το στόρι της ταινίας. Μπορείτε να το διαβάσετε από τον φίλο Πανάγο που το έχει γράψει στην ωραία του κριτική. Η ταινία δημιουργήθηκε απλώς και μόνο για να σοκάρει, χωρίς κανένα βαθύτερο νόημα, καμιά σοβαρή αλληγορία και προβληματισμούς. Ο σκηνοθέτης θέλησε να μας μιλήσει για την αιωνία αντιπαράθεση μεταξύ των δυο φυλών, μένα τρόπο τόσο παιδικό που μόνο σε θριλεράκια της σειράς ταιριάζει. Ναι, τώρα θεωρώ κ εγώ τον Τρίερ όχι μισογύνη αλλά μισάνθρωπο. Βάζει την γυναίκα σε ρολό Εύας, η όποια έχει από πάντα και για πάντα στο μυαλό της, την αμαρτία κ απτήν άλλη, ο άντρας-Αδάμ είναι τόσο ενοχλητικά αμέτοχος και παθητικός. Όχι, κύριε Τρίερ, δεν είναι αυτή η μάχη μεταξύ των δυο φιλών, ούτε η μάχη μεταξύ του καλού και του κακού (όπως λέει κ ο Πανάγος). Αυτά είναι απλοϊκές μπούρδες αιρετικών μεσαιωνικών αντιλήψεων. Σκηνοθέτα, σε παρακαλώ, πάρε 2-3 lexotanil να χαλαρώσεις.

Ένα άλλο στοιχειό που κάνει την ταινία προκλητική έως εκνευριστική, είναι ότι οι σκηνές σεξ που μας δίνει, φλερτάρουν έντονα με πορνό. Απλό παράδειγμα αποτελεί η σκηνή του προλόγου, οπού το ζευγάρι βρίσκεται στο μπάνιο κ ζει τον έρωτα του. Εκεί μας πετάει κ την διείσδυση του μορίου του αντρός στον κόλπο της γυναικός, επιμορφωτικά, για να μάθουμε πως γίνεται η δουλειά. Έλεος!!!

Επίσης, όλα αυτά τα στοιχειά μαγείας κ αποκρυφισμού που χρησιμοποιεί, ελάφια, αλεπούδες, κοράκια και επαίτες είναι για γέλια. Ειδικά, η στιγμή προς το τέλος της ταινίας στην όποια ο «αυτός» ξεφεύγει από το καταφύγιο και την υστερική γυναίκα του, κοιτάζει πίσω και βλέπει ως άλλον γκάσπερ το φαντασματάκι τα τρία ζωντανά να στέκονται σαν να του λένε: "την κάναμε την δουλειά μας, γλίτωσες από την σκύλα", είναι από τις πιο αστείες του έργου.

Η μόνη σκηνή που πραγματικά αξίζει, είναι αυτή του προλόγου (εκτός του προαναφερθέντος επιμορφωτικού της περιεχομένου), όπου μας εισάγει στο θέμα της ταινίας. Η ειδυλλιακή μουσική του background δένει απόλυτα με την σκηνή του βίαιου σεξ του ζευγαριού κ το τραγικό τέλος της, οπού το παιδί πέφτει απτό παράθυρο.

Αναγνωρίζω, επίσης, τις πολύ καλές ερμηνείες των 2 ηθοποιών που κατάφεραν να λειτουργήσουν ακριβώς στο πνεύμα του έργου. Η Σαρλότ Γκένσμπουργκ καταφέρνει να τρομάξει στην σκηνή του κυνηγητού του Αντρός της καθώς ο Γουίλιαμ Νταφόε μένει πιστός στον παθητικό ρολό του ψυχαναλυτή.

Πραγματικά, θαυμάζω τον φίλο μου Πανάγο που μπόρεσε κ βρήκε τόσους συμβολισμούς, σε μια ταινία για την όποια δεν χρειαζόσουν τίποτα άλλο, παρά ένα μαλακό μαξιλάρι για να κοιμηθείς στις βολικές θέσεις του μικρόκοσμος φιλμ σέντερ. Λίγο καλαμπούρι δεν βλάπτει!

Τρίερ με απογοήτευσες, κατάφερες έναν θαυμαστή σου να πει μεσούσης της αίθουσας, βόηθα Παναγιά μου, ο Αντίχριστος! Όμως δεν σε κακίζω ούτε σε ξορκίζω, ξέρω ότι το ταλέντο σου είναι αστείρευτο. Οξύμωρο με τα παραπάνω, αλλά φάνηκε κ σε τούτη σου την ταινία, αφού κατάφερες ένα συνονθύλευμα ασύνδετων πραγμάτων να το σκηνοθετήσεις με μαεστρία. Ανυπομονώ τη νέα σου δουλειά. Εύχομαι μόνο τότε να μην πω, βόηθα Παναγιά μου, ο Τρίερ!!!