Το Φεστιβάλ Της Νιότης Μου

Ίσως να ακούγεται περίεργο πως γίνεται να τρως τόση ταλαιπωρία για να δεις μερικούς πενηντάρηδες να χτυπιούνται πάνω στη σκηνή παίζοντας μια άκρως νεανική μουσική! Κι όμως δεν είναι παλιμπαιδισμός! Εντάξει για αυτούς είναι η "δουλειά" τους αλλά για μας ένα απωθημένο! Ένα απωθημένο που κρατάει από τα σχολικά χρόνια τότε που διάβαζα μαθηματικά ακούγοντας Slayer και κάνοντας headbαnging δημιουργώντας την απορία σε όλους πως γίνεται αυτό το παιδί να διαβάζει! Τότε που γέμιζα όλα τα σχολικά βιβλία με τα λογότυπα των αγαπημένων μου συγκροτημάτων! Ο Heatfield μας είπε το βράδυ αυτό ότι δεν συμβαίνει κάθε μέρα ένα φεστιβάλ με τέτοια ονόματα και έχει δίκιο και κυρίως στην Ελλάδα δεν συνέβη ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιξαν την ίδια μέρα οι τέσσερις μπάντες που θεμελίωσαν των thrash ήχο. Ιστορικά συγκροτήματα που για αρκετά χρόνια ήταν η αιχμή του δόρατος της Metal μουσικής. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και αλλάξανε πολλά πράγματα. Οι Anthrax προσπάθησαν να ακολουθήσουν το alternative ρεύμα που ερχόταν οι Metallica προτίμησαν να απευθυνθούν σε πιο ευρύ κοινό οι Slayer συνέχισαν να κάνουν τα ίδια καταντώντας γραφικοί και οι Megadeth ήταν οι μόνοι που κατά τη γνώμη μου κράτησαν λίγη αξιοπρέπεια. Δεν πήγαμε όμως σε αυτό το φεστιβάλ για να δούμε τα συγκροτήματα όπως είναι αλλά όπως ήταν. Να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές τότε που έπαιζαν μουσική γιατί γούσταραν είχαν ακόμα ιδέες και έμπνευση πριν καταλάβουν ότι το όνομα του συγκροτήματός αποτελεί και ένα trademark που πρέπει να ξέρουν να το διαχειριστούν τότε που όλα ήταν πιο ρομαντικά! Οι Anthrax μου έδωσαν αυτό που πραγματικά ήθελα οι υπόλοιποι (εξαιρώ τους Megadeth λόγω της αξιοπρέπειας που έλεγα νωρίτερα) μας προώθησαν και μερικά νέα τραγουδάκια. Δεν είναι ότι δεν το περίμενα αλλά δεν παύει να με ξενερώνουν. Πάραυτα δεν μπορώ να πω ότι δεν το ευχαριστήθηκα απλά ήταν μια εμπειρία που έπρεπε να την έχω από παλιά και την απόκτησα σε αυτή την ηλικία σκέψου!

* Να πω ότι δεν μεροληπτώ υπέρ των Megadeth προσπαθώ να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται.
** Τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα του χώρου  ήταν οι Sepultura οι Slayer και οι Metallica.
*** Θεωρώ ότι thrash υπάρχει περίπου μέχρι το 90 άντε βαριά μέχρι το 92 οπότε κάπου εκεί τοποθετώ και το τέλος της καλής περιόδου των Big four.