Monster Magnet - Last Patrol

Να μια παρόμοια περίπτωση με τους Pearl Jam! Δεν συγκρίνω τις δυο μπάντες αλλά παρουσιάζουν κάποια κοινά στοιχεία. Σίγουρα οι Monster Magnet δεν έχουν ούτε την ιστορία ούτε την προσφορά των Pearl Jam στη μουσική αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι μια σημαντική μπάντα και με εμπορική επιτυχία! Οι καλές μέρες και για αυτούς έχουν περάσει κι αν δεν άκουγα το Last Patrol θα έλεγα ανεπιστρεπτί! Ο λόγος είναι ότι οι δυο τελευταίες τους δουλείες όχι απλά δεν έπιασαν τα στάνταρ που μας είχαν συνηθίσει αλλά ήταν κακές.
Με το Last Patrol οι Monster Magnet επιστρέφουν, ηχητικά πάντα, στις εποχές του Powertrip και του God Says No. Όσο ασφαλής και να φαίνεται μια τέτοια επιλογή ποτέ δεν είναι κι αυτό γιατί στη μουσική υπάρχει κάτι μαγικό, η έμπνευση! Μπορεί να γράφεις τραγούδια που να έχουν όλα αυτά τα συστατικά που κάποτε σε κάνανε γαμάτο αλλά να είναι αδιάφορα. Και σε αυτό το κομμάτι το Last Patrol κερδίζει της εντυπώσεις.
Το  Last Patrol θα ικανοποιήσει τη μεγαλύτερη μερίδα των οπαδών του συγκροτήματος. Ένα μικρότερο μέρος της θα τους κατηγορήσει για αναμάσημα ενώ δύσκολο το βλέπω να κερδίσουν καινούριους οπαδούς. Παρ' αυτά είναι μια καλή προσθήκη στη δισκογραφία τους!

Ministry - From Beer To Eternity

Ministry! Να ένα συγκρότημα που είχα ξεχάσει , σχεδόν διαγράψει. Κάπου έπεσα απάνω του και τελικά βρέθηκα να ακούω το νέο τους άλμπουμ From Beer To Eternity πράγμα που όχι δεν μετάνιωσα αντιθέτως μάλιστα. Το From Beer To Eternity είναι το δέκατο τρίτο άλμπουμ των Ministry και κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του Mike Scaccia o οποίος πρόλαβε να ηχογραφήσει τις κιθάρες. Σύμφωνα με τον Jourgensen αυτό θα είναι και το τελευταίο τους άλμπουμ αλλά δεν νομίζω ότι τον κόβει κιόλας για αυτό!
Η συνταγή δεν αλλάζει αλλά αυτή τη φορά υπάρχει έμπνευση και το αποτέλεσμα δικαιώνει. Επιθετικός ήχος με πολλά heavy riffs και μπόλικα samples από διαφημίσεις , δελτία ειδήσεων και ομιλίες πολιτικών προσώπων (δεν χρειάζεται να αναφέρω την αγάπη που έχει ο Jourgensen στους ρεμπουπλικάνους και στον Μπους). Ο Jourgensen δεν σκοπεύει να μας χαϊδέψει τα αυτιά , επιτίθεται από την αρχή , βρίζει , καταγγέλλει , ειρωνεύεται. Κάπως έτσι κυλάει σε πρώτη φάση το άλμπουμ με πολύ καλά τραγούδια όπως το Permawar, το Perfect Storm και το Punch in The Face.
Κάπου εκεί οι Ministry αποφασίζουν να διαφοροποιήσουν λίγο τον ήχο τους κυρίως προσθέτοντας στοιχεία. Έτσι ξεκινάνε με τα πολύ περίεργα The Horror και το δαιμονιώδους ταχύτητας Side F/X Include Mikey's Middle Finger (TV4) συνεχίζουν με το Lesson Unlearned που με τα σκόρπια καθαρά και μελωδικά γυναικεία φωνητικά μοιάζει με το φλώρικο τραγούδι του δίσκου! Στα καπάκια έρχεται το αγαπημένο μου Thanx but No Thanx το οποίο ξεκινάει με την απαγγελία των στίχων του A Thanksgiving Prayer του Burroughs σε μια ambient ατμόσφαιρα με λίγα στοιχεία reggae μέχρι να μπουν τα ογκώδη heavy riffs της κιθάρας του Scaccia. Και λίγο πριν το φινάλε το Change of Luck με τα λίγα ανατολίτικα στοιχεία.
Δεν ξέρω αν θα είναι τελικά το τελευταίο τους άλμπουμ αλλά σίγουρα είναι ένας καλός τρόπος για να κλείσουν την καριέρα τους.

Pearl Jam - Lightning Bolt

Οι Pearl Jam είναι από αυτές τις μπάντες που ξεπλένεις το στόμα σου καλά πριν αρχίσεις να μιλάς ή στη συγκεκριμένη περίπτωση ξεπλένεις  το πληκτρολόγιο πριν αρχίσεις να γράφεις για αυτούς! Και αυτό δεν έχει να κάνει με το κόλλημα που έχω εγώ μαζί τους αλλά γιατί κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει την συνεισφορά τους στο ροκ. Αναμφισβήτατα πρόκειται για ιστορική μπάντα! Δυστυχώς οι καλές μέρες και για αυτούς έχουν περάσει. Οι δυο τελευταίες τους δουλείες χωρίς να είναι κακές δεν ήταν αυτό που τουλάχιστον εγώ περίμενα. Όχι δεν περίμενα να ακούσω κάτι αντάξιο του Ten ή του Vitalogy αλλά οι ίδιοι ανέβασαν τον πήχη τόσο ψηλά ώστε να έχω κι εγώ περισσότερες απαιτήσεις!
Στο Lightning Bolt οι Pearl Jam κάνουν από νωρίς σαφείς τις προθέσεις τους. Χωρίς να ανακυκλώνονται προσαρμόζουν τον ήχο τους στην χρυσή εποχή τους. Το ξεκίνημα με το Getaway δυναμικό και ξεφεύγει ακόμα περισσότερο με το πανκικο  Mind Your Manners μέχρι να μας ηρεμήσει το πολύ όμορφο Sirens και δώσε πάλι με το ομότιτλο που πραγματικά σε γυρίζει χρόνια πίσω και η μπάντα δείχνει να είναι σε καλή φόρμα! To άλμπουμ ηρεμεί πάλι με το Infallible και το ξεχωριστό Pendulum. Από δω και πέρα το άλμπουμ συνεχίζει σε χαλαρούς ρυθμούς και χωρίς το ίδιο ενδιαφέρον.
Εντάξει δεν κάνανε κάποιο άλμπουμ που θα ταράξει τα νερά ή θα προσθέσει κάτι στην ιστορία τους αλλά σε γενικές γραμμές είναι πολύ κάλο , έχει ότι πρέπει να έχει ένα άλμπουμ των Pearl Jam , ακούγεται ευχάριστα και σου αφήνει να θυμάσε αρκετά τραγούδια.

Moby - Innocents

Πως να ξεκινήσεις να γράψεις κριτική για τον Moby? Ότι και να γράψεις για αυτό το τυπάκι κάποιος άλλος θα το έχει γράψει, θα ακουστεί κλισέ! Ενδέκατο άλμπουμ για τον Moby που δείχνει ότι το έχει. Συνεχίζει και παράγει πολύ καλή μουσική. Στο Innocents ο Moby αποφασίζει να μην φανεί τόσο πολύ και δεν τραγουδάει σχεδόν πουθενά. Αντιθέτως συνεργάζεται με αρκετούς καλλιτέχνες και πιο συγκεκριμένα τους Cold Specks, Wayne Coyne, Mark Lanegan , Damien Jurado, Skylar Grey και Inyang Bassey. Ο ήχος οικείος χωρίς πειραματισμούς πολύ μελωδικός και κατά κύριο λόγο μελαγχολικός αλλά και αρκετά ατμοσφαιρικός! Σε μια - δυο περιπτώσεις λίγο πιο καταθλιπτικός και κυρίως στο "The lonely night" τραγούδι κομμένο και ραμμένο για τον Lanegan (καλό να κρύψετε τα αιχμηρά αντικείμενα). Αλλού πάλι ζωηρεύει και γίνεται πιο funky ( Don't love me ) ,στο The perfect life τα χορωδιακά φωνητικά παραπέμπουν σε gospel , ενώ τα samples στο  The last day θυμίζουν το Play. Δεν νομίζω οτι έχει νόημα να γράψω περισσότερα, αυτό που πρέπει είναι να το ακούσετε, οπότε καλή ακρόαση!

Soulfly : Savages

Εντάξει , παραδέχομαι ότι το τελευταίο άλμπουμ τους που μου άρεσε ήταν το Dark ages. Γνώριζα ότι το Savages θα είχε το στυλ των τελευταίων άλμπουμ δηλαδή θα ήταν ακραίο και τραχύ. Κι όμως το άκουσα. αλώστε με τον Cavalera νιώθω ότι μεγαλώσαμε μαζί. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακό αλλά εγώ θα προτιμήσω την progressive πλευρά του Max όπως επίσης θα δεχτώ ότι δεν βρίσκεται σε τέτοια φάση (ο ίδιος το δήλωσε). Οπότε μάλλον θα περιμένω.
Τέλος πάντων αυτά που αξίζει να αναφερθούν για το savages είναι ότι έχει μερικά μελωδικά αν και παλαιομοδιτικα σόλο στη κιθάρα, έχει μερικές ενδιαφερουσες συνεργασίες και τη συμμετοχή του γιου του Max, Zyon στα τύμπανα(σε όλο το άλμπουμ).
Οι φίλοι του ακραίου ήχου ακούστε το. Όσοι πάλι προτιμάτε τις μέρες του Prophecy και του Primitive θα περιμένετε!

Newsted : Heavy Metal Music

Επανεμφάνιση του Newsted με την προσωπική του μπάντα που φέρει και το όνομα του. Φρόντισε φυσικά να μας προϊδεάσει με ένα EP (Metal) που είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα αυτή τη χρονιά. Το πρώτο λοιπόν άλμπουμ κινείται στο στυλ που είχε φανερώσει με την κυκλοφορία του EP, δυνατό, βρόμικο, με κάποια στοιχειά κλασσικού thrash και χωρίς πολλές αναφορές στην εποχή των metallica. Αν και ο τίτλος τόσο του άλμπουμ όσο και του EP μαρτυρούν κάποιο κόμπλεξ ο Newsted κάνει αυτό που θέλει και γουστάρει. Σε γενικές γραμμές το Heavy Metal Music δεν εντυπωσιάζει αλλά κινείται στην μετριότητα. Ακούγεται ευχάριστα αλλά δεν πρόκειται να το ακούσεις πολλές φορές. Η συνολική προσφορά του άλμπουμ είναι ένα ευχάριστο άκουσμα , κάνα δυο καλά τραγούδια και ένα ακόμα πάτημα για να τη λέμε στα άλλα τα τομάρια!